خداحافظ؛ تمامِ لحظه‌های حسّ بارانی!
شکوهِ نغمه‌های مهر، در شب‌های گریانی!
خداحافظ؛ صفای شورشِ پیوسته‌ی احساس؛
سرودِ عشق، در شور و شر تب‌های عریانی!
خداحافظ؛ تو احساسِ قشنگِ دل‌سرودن‌ها؛
معمّای تمامِ رابطه، در شورِ پنهانی!
خداحافظ؛ تو ای یاری؛ که از دردم، خبر داری،
میانِ بغض‌ها و، گریه‌های شامِ پایانی!
خداحافظ؛ نهادِ ساده‌ی حس؛ ای ضمیرِ دل!
مخاطب در نوای بینوای سازِ بارانی!
خداحافظ؛ تو ای موجِ بلندِ بی‌نهایت، مِهر؛
که در بحرِ درونم، شعرِ بی‌پایانِ دیوانی!
خداحافظ؛ تمامِ عاطفه، در بی‌سرانجامی؛
که از دنیای قلبم، خوب می‌دانم؛ که می‌دانی!
دلم با تو؛ دلت با من؛ ولی تقدیر، این باشد:
خداحافظ کنی؛ امّا، نهالِ مهر، بنشانی؟!
به پیوسته، کنم یادت؛ به همواره، کنی یادم؛
بسوزم در تبٍ عشقی؛ که «تو»، خود، مَنْشَأ آنی!
شعر و اجرا: زهرا حکیمی بافقی (کتاب آوای احساس)
تنظیم دکلمه: سایت ادبی عشق زیبا
