قالب شعر: غزل

قربانی نفس

تا کجا می کشدم آفت بی ایمانی
ترس ها دارم از این وسوسه ی شیطانی

در نظر خواهی این قوم چنین نا عادل
ساده برپاست به من محکمه ی پنهانی

گوشه ی مسجد تو خلوت میخوارگی است
کی روا گشته بگو حال چنین عصیانی

دادخواهی ز که جوییم و تمنا بکنیم
چاک پیراهن دل گم شده با بهتانی

وادی عشق یقین راه غم ورنج بلاست
رهرو عشق شدن را ، نسزد حیرانی

نَفس را سر ببر اول که شوی واصل ِ دوست
عایدی نیست یقین بر تو از این قربانی

گرم ِ نسیان و خطا اینهمه عصیان و جفا
با چه رو حال بگوییم تو هم انسانی

چشم ها دوخته ام بر دل بیمار خودم
وای در مانی اگر در غم بی درمانی

#نسرین_حسینی
27/3/1400