- شرم سنگین
غروب سرد پاییزی تو را دلگیر میبینم
امانم میدهی با خاطراتت جفت بنشینم؟
توراهمچون گلی خوشبو دراین گلزارمیجویم
هزاران بوسه از هر شاخه ی گلدار میچینم
زلیخایی شدم هنگامه شد پیراهن یوسف
دریدم عفت خود را ، دریدم شرم سنگینم
ندارد رنگ نیرنگی،به عشقم پی نخواهی برد
به فتواهای بی منطق نخواهی کرد تمکینم
چه جای بیستون دیگر،که عمری اینچینن ازجان
کشیدم نقش رویت را ،فقط در جان شیرینم
زبان عشق را هرگز کسی اینجا نمی فهمد
مرا انوقت میفهمی که خواهی کرد تدفینم
ربوده عقل ودینم را،خودش شد دین وایمانم
جهان فریاد من بشنو، که دور ازعشق بی دینم
تمام خاطراتش را شبی از کنج دل برچید
کنون حق داری از دردش، شوی فریاد نسرینم
#نسرین_حسینی
28/7/99
