قالب شعر: مثنوی

زندگی میگذرد چون برق و باد

حاصلش را مردگان دارند به یاد

وقت ما در این جهان کوته بود

مدت ما بهر آن مهلت بود

مهلت ما از برای بودن است

بودن ما بهر آن پیمودن است

مدت این عمر چون از یاد رفت

مهلتش زایل، پس آرام رفت

ما به راه خویش جاهل گشته ایم

در جهالت غافل از دل گشته ایم

غفلت ما از رخ آن یار بود

دوستی هامان پر از پیکار بود

ما هوس با عشق تزیین میکنیم

آب های شرب را گل میکنیم

تشنه ی آب حیاتیم از ازل

غافل از دنیای خاکیم از ازل

عاقبت این راه هم پایان رسد

آنکه با خود یار داشت آسان رسد

مهدی صارمی نژاد