قالب شعر: شعر نیمایی
روی سنگی تنها
به تماشای طبیعت بودم
جلوه ای رنگارنگ
از تکاپوی خزان
روی احساس زمین پیدا بود
در قلب درختان بلند
راهی بود
که تا مرزهای خیال پيش می رفت
در گردش اسرار حیات
دانه های پر بار
سفر ها داشتند
در حضور باد
خیمه پاییز برپا بود
و آهنگ افول برگ ها
در پهنه دشت
غوغا می کرد
کلبه هایی در آغاز سکوت
و آدم هایی در آغوش زمین
شناور بودند
هوای تازه ای از زیبایی و نور
چهره ام را نوازش می کرد
در خیالی دور
روزن احساس من
روی گل های نیایش باز شد
سرود سنگ های لب رود
با تپش های نگاهم آمیخت
و در آواز پرنده ای لغزیدم
خش خش برگ ها
در تراکم میوه های خوشرنگ
از تپش می افتاد
و همه اندوهم
در این وسعت زیبای حیات
محو شد
باد سردی می رفت از دامنه ها
و ترنم پاییز تا دور دست های زندگی
فرود می آمد
