قالب شعر: شعر سپید

-چهارم-

مادر ،

بازگردانم به تنگنای رَحِم

که ؛

نافِ این آدم‌های خاکستری

متصل به مادر ِ غم‌هاست

و تیزی خنجر ِ ابراهیم

نمی‌بُرد آن را

….

مرا ببین [ چِ ] رسوا شده‌ام ؛

که جنگ را صلح کرده و صلح را زیسته‌ام

گفته بودی ؛

هم‌ رنگ ِ جماعت شوم ؟

شرمنده‌ام…. نتوانستم خاکستری شوم

…

مادر

بازکردانم

که در اینجا ؛

حیاتم یافته‌ام

[ چند صد صده ]

میان ِ

صبح و شام با ؛

کف ِ دستی نان ِ تنفر

جرعه‌ای امید ِ واهی

این را غار‌ نوشته‌های

نخستین

گواهی می‌دهد

…