قالب شعر: شعر سپید

-دوم-

مهربان‌ ترینم

بازگردانم

بغضی عطش‌آلود

می‌دمد برین

نفس‌های بُریده

می‌خواهم

از گوی آتشین سینه‌ات باشم

قطره‌ای شیر

در سینه‌ا بمانم

….

بازگردان مرا ، مهربان

که دنیای آدمی

جِرم ِ جرم‌هایش

بر شانه‌ام

جنایتی‌ست

نابخشودنی

که؛

[ “خسارت ِ درد همان صدای جُرم است ” ]

دو

….

بازگردانم مادر

که چندی خاطرم

مُکدّر ست از ؛

تکرار‌ ِ مُکررّات ّ دائم التکرار

که تکراری نمی‌شود

برای تناسخی تکراری

…

چ ِ

۹۹