قالب شعر: مثنوی

به نام خداوند کیهان‌ و ماه
نگارنده‌ی مهر و آئین راه

چنین گفت آن رنج‌دیده به تن

که دهقان بگفته به هرمرد و زن

چرا چرخ گردون بشدکج نهاد
دگر برف و باران نباشد زیاد

چرا مهر از ما بریده کنون

شده این زمین خشک و بی آب و نون

هوا گشت سالی و مه در خروش

ولی ابرکو تا کند جنب و جوش

بر این گنبد نیلگون ابر نماند

که بر دشت و صحرا ز رحمت فشاند.

زمانه دگرگون شده چند سال

زمین خشک گردیده و بی زوال

کجا رفت آن شادی بچه ها

کجا رفت سر سبزی از شهرما

که هر باره تا برف می‌ریخت زمین

دل مردم از غم رها گشت همین

زمستان بماند و نیامد سپید

از این ناتمامی فلک رنج دید

نه کوه و کمر را کنون پوششی

نه دهقان و ده را دگر نوششی

زمان واژگون شد فلک کینه‌جو

همه چشم امید به هر دشت و کو

همان کوه کان رخش می‌کرد خم

کنون خشک‌سار است و پیوسته غم

به هر چشمه آبی دگر خشک شد

نشسته فرو خاک درخست شد

ندارد دگر دشت آن آب و رنگ

به رخ‌ خاک پاشد به سرنام و ننگ

بگویم از آنچه که بر ما رسید

که رسم کهن شد دمی ناپدید

چو پیمان و داد زین میان رخت بست

فلک نیز پیمان ما را شکست

بشرچون براین خاک جفا ها نمود

دگرگنج از خاک نگردید سود

چو بند آمد از نهر جریان آب

نمانده دگر مهر و رحمت به خواب

نه بر سفره‌ی ما دگر نان پاک

نه بر سینه مان مهر تابیده چاک

اگر مردم امروز نادان شوند

زمین را به صد قهر ویران کنند

چو راستی نمانده به رفتار ما

فلک نیز باران نبارد به چا

بباید ز هر کار بد دست کشید

دوباره ز یزدان بجوییم امید

خداداد پاکیزه گفتار را

بخوان تا گشاید گره کار را

که تا داد باشد بر و بار هست

چو نیکی بود شاه پرکار هست

کنون گویم آدینه ای شهریار

نما داد و بر مردمان باش یار
شاعر: خداداد آدینه