قالب شعر: شعر سپید

در خوابِ خاکستر و بلوط

نامِ باران را

از طعمِ سایه می‌نوشم—

عطرِ تو

در رگِ دره می‌پیچد،

و شب،

با انگشتِ برگ،

روی تنِ خاک می‌نگارد

بازآ

از سبزیِ تو،

بلوطِ خرامان می‌گذرد.

و در خواب،

سینه‌ی تو مأوایِ درناهاست—

میانِ تب و گناه

زمین،

به بویِ موهای تو باران می‌گیرد،

و من،

در تَرکِ بلوط،

به جهانِ تازه‌ای می‌

رویم.

ابراهیم ناصری