قالب شعر: مثنوی

به نام وطن، خاک پاک دلیران

که آواز عشقش روان است چو باران

زمینش پر از ریشه‌ی استواری‌ست

پر از شور غیرت، زِ تکرارِ کاری‌ست

به هر حمله، خاکش جوابی قَدَر داد

که تاریخ ایران، پر از افتخاری‌ست

به دوش جوانان، امانت نهاده‌ست

و این بار سنگین، شرف را نگاری‌ست

وطن، قبله‌ی دل، پناهِ دعاست

شهادت برایش، نه مرگ است که راست

اگر باز دشمن کند قصد شر

بداند که این خاک، دارد سپر

جوانان این مرز، مردانِ جنگ

به دوش آورند آن امانت به چنگ

به روز خطر، شعله‌ی اعتقاد

شود ذره‌ذره، شرر در نهاد

به نام تو سوگند، ای خاک پاک

که هرگز نیفتد عَلَم در مغاک

به هر قطره‌ی خون که بر خاک ریخت

دلِ خصمِ نابخرد از بیم، گریخت

به عشقت، پرچمِ ایران، بمانم

اگر صد بار بی‌جانم، بمانم

به جانم، عهد بستم که هر جا

کفن گردد، به پرچم هم، بمانم

وطن، آیینه‌ی جان است و غیرت

فدای هر وجب، هر سنگ و خاکت

تو ای خاک ایران! بمان سربلند

که جانم فدایت، به هر رنگ و بند