نکند موی ِ تو را باد به هر جا ببرد
چون صبا مُشک فِشان بوی تنت را ببرد
تو چه داری بزنی بر ورق ِ آسِ دلم
که مرا از پوکر و ریم و بلک‌جک ببرد
مات و مبهوت ِ نگاهی نگران می‌مانم
چون که شب را به در ِ خانه‌ء ِ فردا ببرد
مست و مدهوش ِ تو گاهی ، نگران می‌مانم
که قماری ز ِ تن و جان و روانم ببرد
دلبرا خانه‌ی این مرد فُرو پاشیده‌ست
غزلی حُکم کُند … شعر به یغما ببرد
لب ِ معشوق نباشد لب ِ دریا که هست
قدمی را به کرانه بنه یادت ببرد …
خانه‌ی دل چو بَنایش بشود سازِ حُسین
نایِ نی از نفس ِ زاهد و کافِر ببرد …
#حسین_برقی
چ ِ
۱۴۰۴ فروردین
