قالب شعر: شعر سپید

مادر ، بازگران فرزند ِ ناخلف‌ات را

چرا که ؛

درینجا

گوش‌ها ؛

متصل به دکل‌های فضا ، شیوای شنیدن ِ

صدای کُرات ِ دیگر اند ؛

که ‘ زجّه‌‌ی کودکان ‘

و ‘ زاری ِ مادرانشان’

را نمی‌شنود

اگر دریا زبان داشت

ناله می‌کرد ؛

از گرمای ِ کوه ِ

یخ‌اش

که

موج‌هایش

نوایی ندارد جز

غرش

…

مادر بازگردانم

به کرانه‌ی اقیانوس ِ شانه‌ات

تا با پاهای عریان آسودگی را

نفس بکشم ،

بر تن ِ گوش‌ماهی‌ها