قالب شعر: غزل

دلا زِ صحبتِ بیهودِگان حذر می کن

که نغمه یِ بد،آخرَت فِتَد به جان و به گوش

بکوش تا ز جامِ خِرَد شراب خوری

مرو به لَهو و لَهِب این مرام نیست سروش

چو سرو باش ، بلند و صبور در طوفان

که طبعِ خام ، نَیَرزد به شعله یِ خاموش

ز زهد خشک مشو سخت دل، که در دلِ عشق

نه جامه شرط بُوَد ، نه نمازِ بی خروش

صفایِ مهر ببر از جهان و کینه گُداز

که در صفایِ دل است آشیان ، آرام و نوش

زبان چو تیغ بُوَد زنهار ، زخم مزن

که زخم تیغ دوا دارد ، این ندارد سروش

به چشمِ عقل ببین ، نه جهلِ بی مایه

نه تختِ شاه بماند ، نه بختِ پُر خروش

واله ام ، به یک جرعه از خِرَد مستم

نه تشنه ام به زر ، نه فریفته ام به نوش