قالب شعر: غزل

[ خاتون ]

می‌نَهَم  شال ِ  تو  را ، با  دست  پُشت ِ گردنت

راه  و  رسم ِ  دلبری ، هَمزاد ِ  زان  موی ِ سرت

وای  اگر  نادر  بداند  گنج ِ  پنهان ِ  تو  را  !

ارتشِ  ایران ِ  افشاری  بتارانَد  تمام ِ  دامَنت

تا  رضا خان  زائری  شد  اَندر  آن  گیسوی ِ تو ؛

آن  ‘ کُلَه ‘  را   پهلوی  آوَرد  ،  زان  موی ِ سرت

رودِ  هامونم  ،  بیا  آبم  بِنِه  با  اَشک ِ  خود

طالبان  تالاب ِ  هامون  می‌دهد  با  گُفتنت

آدمی  مثل ِ تو  آمد ‌ ،  ‘رودکی’  دیوانه   شُد  !

صد  ثنائی  را  ‘حدیقه’  داد  ،  ‘حقیقت’ بودنت

طرح ِ  شَه‌فیروز ِ  رویَت  ؛  قلعه  سنگ‌ِ  سِیرِگان

کوه ِ  تَنبورم   شَوی  ؛  آتش   بیاندازم   تَنَت …

پ.ن ؛

بیت پنجم حدیقه‌الحقیقت از آثارِ ثنایی است

#حسین‌_برقی

چ ِ

هفتم ِ خرداد ماه ۱۴۰۴