قالب شعر: شعر نیمایی

صبحگاهی

پروانه احساس من

از پیله تنهایی خود

بیرون آمد

و در آسمان لحظه ها

اوج گرفت

بوی عشقی از چهره گل‌ ها

به چمن می تابید

و نسیمی خوشبو

از پرتو لطف خدا

جاری بود

پروانه کوچک تنهایی من

احساس مرا

با خود برد

تا فراسوی نگاه مادر

و دست های مهربان او

روی شانه هایم لغزید

که بوی باران می داد

گل های سفید عشق

در هوای تنهایی من

جاری شد

و به آفتاب لحظه ها پیوستم

احساس لطیف صبح

در چهره مادرم پیدا بود

و من در هاله ای از

شادی و شوق

چشم ها را سپردم

به پیامی جان بخش

و احساس بلند پرواز

که رها باید شد

از آنچه گذشت

و سبکبال

به پا بوس این فرشته ها

باید رفت