قالب شعر: شعر سپید

زمینِ بازی خیس بود

تاب‌ها، باران را تاب می‌دادند؛

و کودکی با کفش‌های سوراخ

تا زانو در گِل فرو می‌رفت

بی‌آن‌که کسی صدایش کند…!