نور دلِ پیامبران ، فخرِ رسل بتولِ ما
مِهرِ ولایت از اَزل ، بر لبِ او صلا کند
چون قمرِ جمال او، در دل تار جلوه گر
دست دعایِ اهلِ دل ، سویِ رُخَش دعا کند
از کرم و عنایتش ، غنچه یِ لب شکفته شد
هر که نگاهِ عاشقش ، روی به این ضیا کند
آبِ حیات از ادب ، در قدمش روان شود
عرشِ خدا به شوق او ، نغمه یِ ارتجا کند
در گل رویِ دلبرش، مِهر خجل شود ز شرم
مَه به هزار آرزو ، دامن او رها کند
دستِ نیازِ عالمی ، دامنش آرزو کند
چشم امیرِ انبیا سوی صفا دعا کند
موج به موجِ کوثرش ، جان جهان طراوت است
دیده یِ عرش و کهکشان ، از کَرَمش ضیا کند
ای شهِ مُلکِ وفا ، دخترِ شاه انبیا
جانِ جهانی از فدات ، باز وفا ادا کند