قالب شعر: غزل

خوشبحال پدرم رفت و خبر کِی دارد

جایِ باران ز هوا گًرد و غبار می بارد

چند صباحی ست که مادر رفته ست

یادش اما به دلم دانه ی غم می کارد

روزگاریست غریب جانِ برادر که قریب

طفل همسایه سحر تا سر شب می نالد

غصه هم صحبت دیرینه دلها شده است 

بسکه یادش ز خوشی رفته و غم می‌زاید

چاره ای کو که گریزم من از این دام بلا

دست لرزان، نمدِ پاره ی پلک می مالد

بدبحالِ منِ درمانده در این وانفسا

که قلم خوار شد و خار بر او می بالد