قالب شعر: مثنوی

وقتی‌که پول نداری
شادیا معنا نداره
حتی غصّه‌های عالم
پیش تو کم می‌آره

وقتی‌که پول نداری
می‌شی تو از زندگی سیر
بی‌پولی آدم‌ها رو
انگاری می‌کنه چه پیر!

وقتی که پول نداری
هیچ‌جایی جا هم نداری
انگاری هیچ‌کسی رو
غیر از خدا هم نداری

وقتی‌که پول نداری
سیر می‌شی از این زمونه
وقت و بی‌وقت می‌گیری
از صبح تا شب هِی بهونه

وقتی‌که پول نداری
تباه می‌شن آرزوهات
یه‌شبه سفید می‌شن
از غصّه‌‌ها، رنگ موهات

وقتی‌که پول نداری
سرتاپای تو حَسرته
کار آدمای دُورت
صبح تا شب قضاوته

خلاصه بی‌پولی هم
واسه خودش بلاییه
مرگ بی‌پول انگاری
که اول رهاییه!!!