قالب شعر: قطعه

ادب چون تاجِ خورشیدی ست بر فرق خردمندان

کجا در سایه اش دل مبتلای خشم و شَر باشد

مجو از بی ادب ای دل صفایِ باده و ساغر

که بوی یاس نَنشیند ، گر آتش در شجر باشد

زبان تند چون تیغ است اگر در دستِ نادان شد

به جای لطف و حکمت ، فتنه و آزار و شر باشد

سخن چون از درِ آتش برآمد ، جان گداز افتد

به هر دل زخم بنشاند، اگر چه بی نظر باشد

کسی کوحُرمَتِ پیران ندارد درمقام خویش

به زیرِ سایه اش هرگز نه خیر و نه ظفر باشد

ادب چون جان درآداب است،گردرکار و فن باشد

هم او تاجی بر اندیشه ، هم او سیری دگر باشد

هنر بی قدر و اخلاق و ادب بی پایه می گردد

نه نامی ماند از او ، چون چراغِ بی بصر باشد

اگر پیر هنر گوید ((منم)) بیرون ز ره آید

که این گفتار دور از سیرتِ پیر هنر باشد

اگر خُردی،اگر پیری،اگر در صدر و بر تختی

نگه دار این سخن ، کان ره ، رهِ اهل اثر باشد

هنر =شغل ، پیشه ، کار