صائب تبریزی
صائب تبریزی، بزرگ‌ترین غزل‌سرای قرن یازدهم هجری و معروفترین شاعر عهد صفویه است.
مروری بر زندگی
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی در حدود سال ۱۰۰۰ هجری یا یکی دو سال بعد از آن در تبریز زاده شد. پدر او تاجری معتبر بود و خانوادهٔ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس‌آباد اصفهان ساکن شدند، و این مردم را تبارزه (تبریزی‌های) اصفهان می‌نامیدند.
صائب در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت. در جوانی به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد.
صائب در سال ۱۰۳۴ هـ . ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت. حکمران کابل، خواجه احسن‌الله مشهور به ظفرخان، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت. ظفرخان پس از مدتی به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نیز با خود همراه بود.
در سال ۱۰۴۲ ه.ق صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید. شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک‌الشعرایی داد. صائب هشتاد سال زندگی کرد و هم در اصفهان دیده از جهان فروبست. درگذشت او در سال ۱۰۸۶ یا ۱۰۸۷ ه.ق بوده‌است. آرامگاه او در اصفهان، در محلهٔ لَنبان، در محلی است که در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود. مقبرهٔ صائب در باغچه‌ای در اصفهان در خیابانی که به نام او نامگذاری شده‌است قرار دارد.
صائب تبریزی شاعری کثیرالشعر بود، تعداد اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته‌اند. آثار صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل است.
سبک و شیوهٔ صائب
صائب سبکی را به کمال رساند که چند قرن بعد از او سبک هندی نامیده شد. در شعر او تمثیل، لطافت اندیشه و کاربرد صور خیال دیده می‌شود. غزل را در هر موضوعی به‌کار برده‌است.
صائب را شاعر تک بیت‌ها نیز گفته‌اند.
آرامگاه
آرامگاه وی از معماری دوران صفويه الهام گرفته است. آرامگاه او در سال 1346 خورشیدی به شکل امروزی درآمد. بنای مزبور ايوانی زيبا به طول 20/14 متر و عرض 6 و ارتفاع 8 متر دارد و حدود 2 متر از سطح باغ بلندتر ساخته شده است که ده پله سنگی سراسری دارد. بر روی سرستون های ايوان زيبا، قوس های جناغی قرار گرفته اند و زير سقف با طرح شطرنجی آينه کاری شده است. جبهه شرقی و غربی ايوان دارای دو دهنه، يک ستون و دو قوس مي باشند. سنگ مزار صائب عبارت است از يک قطعه سنگ مرمر يکپارچهٔ يزدى که سنگ مزار قديمى را در وسط آن جاسازى کرده‌اند. سنگ اصلى مزار که به دو نيم شده است، داراى کتيبه‌اى شامل يک مطلع و يک غزل از صائب به خط محمد صالح، خويش‌نويس مشهور دورهٔ صفوى است.
