قالب شعر: مثنوی

هر آنکه قدم در جاده پر پیچ و خم آرزو می نهد
در خیال مقصد ؛ نگاهش به مسیر و حظه وافر می برد
عمر ما محدود و مسیر هم طولانی شده
ره به مقصد دارم اگر این ماهی باز از دستم سُر نبرد

حتی خواجه شهر شیراز هم می داند ؛ اسیره مَلَح یاری شدم
هر چه راه را فراموش ؛ در راه و مسیره دلداری شدم

بشنو از من که زمین بدون تو را نخواهم که ببینم
دارم سر به هوا هر نیمه شبی میان آسمان تو را ببینم

شعر من‌ ؛ سروده من ؛ همه وجوده من از تو الهام گرفته
چشمم را به ابرها هدیه دادم اگر دیدی شبت باران گرفته

تو ظریفی تو لطیفی چو برگ نم خورده چو شبنم
همانی که ساختی برایم بهشت سرایی در قلب جهنم

تا چشمانت تماشایم کند دورم از هر نگاه آلوده
منم آن ساحل که در آغوش دریایش خوابیده آسوده

همین دم در اوج خستگی باز کنی درب قفس بسته ام را
با بال‌های تو به پرواز میکشم تن از غم رسته ام را

بیا و بمان که از معجزه ات گندم نان فراوان بدهد
بجوشد آب از چشمه خشک ؛ به طبیعت سبزه و جان بدهد

دگر نه داغ از درده دوری ؛ نه قصه تلخ و دل آزاره نبودن ها
وقت مرهم و درمان شدن ؛ وقت دفن واژگان بی تو بودن ها

شعر : علیرضا دربندی