شـیخ مهنه بـود در قـبـضـی عـظـیمشد به صحرا دیده پر خون، دل دو نیمدیــد پـــیــری روســتـــایــی را ز دورگـاو مـی بـسـت و ازو مـی ریخـت نورشیخ سـوی او …
| شـیخ مهنه بـود در قـبـضـی عـظـیم | شد به صحرا دیده پر خون، دل دو نیم |
| دیــد پـــیــری روســتـــایــی را ز دور | گـاو مـی بـسـت و ازو مـی ریخـت نور |
| شیخ سـوی او شـد و کردش سـلام | شـرح دادش حـال قـبــض خـود تــمـام |
| پـیر چـون بـشنید گفت ای بـوسـعید | از فــرود فــرش تـــا عــرش مــجـــیــد |
| گـر کـننـد این جـمـلـه پـر ارزن تـمـام | نـه بـه یـک کـرت، بـه صـد کـرت مـدام |
| ور بــود مـرغـی کـه چــیـنـد آشـکـار | دانـــه ارزن پـــس از ســـالـــی هـــزار |
| گــر ز بـــعـــد بـــا چـــنــدیــن زمــان | مــرغ صـــد بـــاره بـــپـــردازد جـــهــان |
| از درش بــویـی نـیـابــد جــان هـنـوز | بــو ســعــیــدا زود بــاشــد آن هــنــوز |
| طـالـبــان را صـبـر مـی بـایـد بـسـی | طـالـب صــابــر نـه افـتــد هـر کـســی |
| تــا طــلــب در انــدرون نــایــد پــدیـد | مـشــک در نـافـه ز خــون نـایـد پــدیـد |
| از درونـی چــون طــلــب بــیـرون رود | گــر هـمــه گــردون بــود در خــون رود |
| هـرک را نـبـود طـلـب، مـردار اوسـت | زنـده نیسـت او ، صـورت دیوار اوسـت |
| هـرکــرا نـبــود طــلــب مــرد آن بــود | حـاش لـلـه صـورتــی بــی جــان بــود |
| گـر بـه دسـت آید تـرا گـنـجـی گـهـر | در طـلـب بــایـد کـه بــاشـی گـرم تــر |
| آنـک از گــنـج گـهـر خــرســنـد شــد | هـم بــدان گــنــج گــهـر دربــنـد شــد |
| هــرک او در ره بــچــیـزی بــازمــانــد | شـد بـتـش آن چـیـز کـو بـت بـازمـانـد |
| چـون تـنک مغز آمدی بـی دل شدی | کـز شـراب مـســت لـایـعـقـل شــدی |
| می مشو آخر به یک می مست نیز | می طلب چـون بـی نهایت هست نیز |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
