دلِ من در تبِ آن چشمِ سیه می سوزد

شعله از خنده یِ پنهانِ تو ره می سوزد

خنده ات لحن پری خوانه یِ باد سحری ست

که در آن لحظه ، غم و گرمیِ شب می سوزد

تو اگر دست کشی از دلِ آشوبم ، آه

همه تاریخِ دلم ، نقش گنه می سوزد

منم آن واله یِ سرگشته که در چشم تو گم

هر که با سایه ات افتاد ، به جان می سوزد

دل اگر خواست پناهی ، چه پناهی بهتر

که فقط گوشه یِ دامانِ تو ره می سوزد

سایه ام سوخته ، جانم به فدایت ای یار

نام من بود اگر عشق ، نگه می سوزد

رمل مثمن محذوف (مخبون)

نگه می سوزد= با نگاه تو می سوختم ،