هـــرچــــه در عــــالـــم بــــود، لـــیـــلـــی بــــودمـــــا نــــمــــی بـــــیــــنــــیــــم در وی، غـــــیــــر ویحــــیـــرتــــی دارم از آن …
| هـــرچــــه در عــــالـــم بــــود، لـــیـــلـــی بــــود | مـــــا نــــمــــی بـــــیــــنــــیــــم در وی، غـــــیــــر وی |
| حــــیـــرتــــی دارم از آن رنـــدی کــــه گـــفــــت | چــــنــــد گــــردم بــــهــــر لــــیــــلــــی گــــرد حــــی |
| ای بــــــهـــــائی، شـــــاهـــــراه عـــــشـــــق را | جــــز بــــه پــــای عـــشــــق، نـــتــــوان کـــرد طــــی |
| *** | |
| یـــکـــی دیـــوانـــه ای را گـــفـــت: بـــشـــمـــار | بـــــــرای مــــــن، هــــــمــــــه دیــــــوانــــــگـــــــان را |
| جــوابـــش داد: کــایــن کــاریــســت مــشــکــل | شــــــمـــــارم، خــــــواهـــــی ار فــــــرزانـــــگـــــان را |
| *** | |
| ســــــاز بــــــر خــــــود حــــــرام، آســـــایـــــش | کــــه فــــراغــــت طــــریــــق مــــردی نــــیــــســـــت |
| پــــــا بــــــفـــــرســـــای در ره طـــــلـــــبــــــش | پــــا هـــمـــیـــن بــــهـــر هـــرزه گـــردی نـــیـــســـت |
| *** | |
| مــســتــان کــه گــام در حــرم کــبــریـا نــهــنــد | یــک جـــام وصـــل را دو جـــهـــان در بـــهـــا دهـــنـــد |
| سـنـگـی کـه سـجــده گـاه نـمـاز ریـای مـاسـت | تــــرســـم کـــه در تـــرازوی اعـــمـــال مـــا نـــهـــنـــد |
| *** | |
| بـــه بـــازار مــحـــشـــر، مــن و شـــرمــســـاری | کـــه بـــســـیـــار، بـــســـیــار کـــاســـد قـــمـــاشـــم |
| بـــهـــائی، بـــهـــائی، یــکـــی مـــوی جـــانـــان | دو کــــون ارســــتــــانــــم، بــــهــــائی نــــبــــاشــــم |
| *** | |
| مـی کـشـد غـیرت مـرا، غـیری اگـر آهی کـشـد | زانـکـه مـی تــرســم کـه از عــشــق تــو بــاشــد آه او |
| *** | |
| جـــای دگــر نــمــانــد، کـــه ســـوزم ز دیــدنــت | رخـــســـاره در نــقـــاب ز بـــهــر چـــه مـــی کـــنــی؟ |
| *** | |
| گذشـت عمر و تـو در فکر نحـو و صـرف و معـانی | بهائی! از تو بدین «نحو»«صرف » عمر، «بدیع » است |
| *** | |
| نـــــقـــــض کـــــرم اســـــت آن کـــــه قـــــدرش | در حـــــــوصـــــــلــــــه امــــــیــــــد گـــــــنــــــجـــــــد |
| *** | |
| مـبــارک بــاد عـیـد، آن دردمـنـد بــی کـســی را | کــه نـه کــس را مـبــارکــبــاد گـویـد نـه کــســی او را |
| *** | |
| عید، هرکس را ز یار خویش، چشم عیدی است | چـشم ما پـر اشـک حـسـرت، دل پـر از نومیدی اسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
