قالب شعر: غزل

شور‌ِ عشقیست به دل ریشه‌ دوانیده مرا
بختِ  بد  بذرِ  گل  لاله  نشانیده  مرا

گل که‌جوشید گلابش شده‌خونِ دل‌ما
ساغر از  خونِ دلِ لاله  چشانیده  مرا

خونِ دل خوردم و خون جگر آشامیدم
مست و مدهوش به‌بیراهه کشانیده مرا

دلِ پی پاسخ این پرسش نافرجام است
که چرا عشق به  بازیچه نشانیده  مرا؟

و منِ چهره  براَفروخته‌تر از  گل سرخ
همچو یک بَرّه‌ی گمگشته چرانیده  مرا

من‌نمک‌خورده‌ی‌عشقم‌که‌نمکدان‌نشکست
رام  عشقی شدم  افسوس  رهانیده مرا

#محمد_حسین_نظری