پــادشــاهـی بــود نـیـکـو شـیـوه ایچـــــــاکـــــــری را داد روزی مــــــیــــــوه ایمیوه او خـوش همی خـورد آن غـلـامگـفـتــیـی خــوشــتــر نـخــورد…
| پــادشــاهـی بــود نـیـکـو شـیـوه ای | چـــــــاکـــــــری را داد روزی مــــــیــــــوه ای |
| میوه او خـوش همی خـورد آن غـلـام | گـفـتــیـی خــوشــتــر نـخــورد او زان طــعـام |
| از خوشی کان چاکرش می خورد آن | پــــــــادشــــــــا را آرزو مـــــــی کــــــــرد آن |
| گـفـت یک نـیمـه بـمـن ده ای غـلـام | زانک بس خوش می خوری این خوش طعام |
| داد شـه را میوه و شه چـون چـشید | تـــلـــخ بـــود،ابـــرو از آن درهــم کـــشـــیــد |
| گفت هرگز ای غلام این خـود که کرد | وین چـنـین تـلـخـی چـنـان شـیرین کـه کـرد |
| آن رهی بـا شـاه گـفـت ای شـهـریار | چــون ز دســتــت تــحــفـه دیـدم صــد هـزار |
| گــر ز دســتــت تــلـخ آمـد مـیـوه ای | بــــــازدادن را نــــــدانــــــم شــــــیـــــوه ای |
| چون ز دستـت هر دمم گنجـی رسد | کــی بــه یـک تــلــخــی مـرا رنـجــی رســد |
| چـون شدم در زیر محـنت پـسـت تـو | کــی مــرا تـــلــخـــی کــنــد از دســـت تـــو |
| گــر تــرا در راه او رنــجــســت بـــس | تـو یقـین مـی دان کـن آن گـنـج اسـت بـس |
| کار او بـس پشت و روی افتاده است | چـون کـنـی تـو، چـون چـنـین بـنـهاده اسـت |
| پـخـتـگـان چـون سـر بـه راه آورده اند | لــقــمــه بـــی خـــون دل کــی خــورده انــد |
| تـا کـه بـر نان و نمک بـنشـسـتـه اند | بــی جــگــر نـان تــهـی نـشــکــســتــه انـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
