قالب شعر: شعر نیمایی

ابر گریان

باد حیران و سکوت دشت ها خالی ز آهوی های مشک افشان

شرم پنهان

و فلق لالایی اش بر لب

قبر ها تاریک

فلک را سکه ی زرین کوب اندر دل یک کیسه ی پوسیده پنهان

برگ بی جان بود

و انگشتان همه بی بهره از قندیل بیداران

سوز ها بسیار

دشنه ی رنگین کمان اندر غلاف ترس پنهان بود

سبد خالی

شن به مهمانی جوی آب ناخوانده

خاک مدهوش از سرشت ناجوانمردان

من اما در پی علت

قدم در پاره آجر های بشکسته

نفس ها سرد

نگه را تیز کردم

یافتم

آری من آنجا یافتم

بید

همان داری که با رسم جهان اندر تضاد

بید رقصان

گفتمش مر دیو چوبین دسته را پایت نمیبینی؟

همانی که گلستان را نشیمن گاه شیطان کرد

همانی که به ظاهر صاف و بی کینه

ولی بطنش به سان صندوقی مملو ز عقرب های کور

همان دیوی که در شب نامه ی تاریخ بدنام است

چه خوش خوابیده و در خواب میبیند که دارد جان شیرین را

ز تو آهسته می گیرد

تو پس بهر چه شادابی و رقصانی؟

باد شد آهسته ناگاه

بیدِاستاد

با کلامی گرم و آرام گفت:

من را فطرت اینگون شاد میباید

آگه هستم از ستم ها رنج ها بیداد ها شب ها و سرمایش

دیو را هم میشناسم

آن اجل را

آن سیه جان تیز دندان را

میپذیرم قسمت و تقدیر ناهنجار خویش

نیستم ترسان و حیران

چه گریان و چه با لبخند و شادانی

مرا هم هست پایانی

پس اکنون شاد هستم

شاد باید بود

شاد باید مرد