قالب شعر: مثنوی

به نام خداوند شمشیر و داد

خداوند ایران، سرای جهاد

ز البرز تا مرز گیلان و رشت

به خشم خروشان چو شیران دشت

ز تبریز و خوی، آن نگین سپهر

برآید خروش از دلِ کوه مهر

به مردان کرد و به زاگرس سلام

که جان می‌دهد تا بماند به نام

به ایلام و کرمانشه نامدار

که از مهرشان عشق آمد بکار

ز بوشهر و ساحل‌نشینان موج

که گاه نبردند، چو آذر به اوج

همی چابهارتا به هرمز و دریای شور

چو هر دیو آید به مرزش رود در قبور

ز سیستانیان تا به زاهد‌زمین

دلیران جنگنده، در راه دین

خراسانِ گردن‌فراز و بزرگ

که نامش بلند است جهان را سترگ

به توس و سرخس تا ابر شهرمان

به دانش، شد ایران جوان در جهان

به گرگان و ساری، سپیدار و برف

زمینش چو شمشیر و قلبش شگرف

همان فارس و یزد و همی اصفهان

که آواز و فرهنگشان جاودان

به شیراز، باغیست با نغمه‌ی رود

که واژه ز لعل لبش گشته سود

به خوزی و لُر، کوه‌نشینان سخت

شجاعان این کشور نیک بخت

بپرسند دشمن: مر ایران کجاست؟

بگو: آن‌کجا هست، خون خداست

خلیجی بلند تا به تاریخ فارس

جزایرزموسی و تنب است راس

به هر خانه‌ای هست ایرانِ ما

ز اندیشه و خون و پیمانِ ما

سرافراز هستم که ایرانیم

به مهر در جهان همچو آدینه ام

شاعر : خداداد آدینه