گـه لـب لـعـلـش دهد دشـنام و گـه تـحـسـین کـندهـر نـفـس خــود را بــه رنـگـی در دلـم شـیـریـن کـنـددانـی از خــارا بــریـدن مـطـلـب فـرهـاد چــیـسـت؟م…
| گـه لـب لـعـلـش دهد دشـنام و گـه تـحـسـین کـند | هـر نـفـس خــود را بــه رنـگـی در دلـم شـیـریـن کـنـد |
| دانـی از خــارا بــریـدن مـطـلـب فـرهـاد چــیـسـت؟ | مـی کـنـد مـشـقـی کـه چـون جـا در دل شـیرین کـند |
| *** | |
| مـی گـذارد کـفـش هـر کـس پـیـش پـای مـیهـمـان | در لــبـــاس خـــدمــت اظــهــار مــلــالــت مــی کــنــد |
| *** | |
| روح را بـــا تــن شــکــم پـــرور بـــرابـــر مــی کــنــد | بـــادبـــان را کــشــتــی پـــربـــار لــنــگــر مــی کــنــد |
| تــخــم نـیـکـی را زمـیـن پــاک اکـســیـر بــقـاســت | قــطــره آبــی کــه نــوشــد تــیـغ جــوهـر مــی کــنــد |
| *** | |
| مـیـان نـور و ظــلــمـت عــالـمـی دارم، نـمـی دانـم | کـه شـامـم صـبــح یـا صـبــح امـیـدم شـام مـی گـردد |
| بـه گـمـنامـی قـناعـت کـن دل روشـن اگـر خـواهی | کـه در چـشـم نـگـیـن عـالـم سـیـاه از نـام مـی گـردد |
| *** | |
| ز عـشــق افـزون تــمـنـای دل خــودکـام مـی گـردد | ز خــورشــیـد قــیـامـت ایـن ثــمـرهـا خــام مـی گـردد |
| ز هـمــواری نـگــیـن تــا نـامــور گــردیـد دانـســتــم | کـه هر کـس می شـود هموار، صـاحـب نام می گـردد |
| سـگ لـیـلـی بـه جـز لـیلـی نـگـردد آشـنـا بـا کـس | وگـرنـه آهـوی وحــشــی بــه مـجــنـون رام مـی گـردد |
| *** | |
| کـدامـیـن سـیـنـه مـجـروح مـهـمـان تـو مـی گـردد؟ | کــه شــور حــشــر بــر گــرد نـمـکــدان تــو مـی گـردد |
| نــیـنــدیـشــد ز دوزخ هـر کــه دارد داغ هــجــرانــت | نـپــردازد بــه جــنـت هـر کــه حــیـران تــو مــی گــردد |
| تـو کـز شـوخـی بــنـای کـعـبــه را زیـر و زبــر کـردی | کـــجـــا ویــرانــی مــا گـــرد دامــان تـــو مــی گـــردد؟ |
| خــیـال روی او تــا در کـدامـیـن ســیـنـه مـی گـردد | کـــه آب حـــســـرتـــی در دیــده آیــیــنــه مــی گــردد |
| طریق دوستـداری نیست خاموشی پـس از رنجش | شـکـایـت چــون گـره گـردیـد در دل، کـیـنـه مـی گـردد |
| *** | |
| دل عـاشـق بــه جــنـت قـانـع از دلـبــر نـمـی گـردد | تـــســلــی تـــشــنــه دیــدار از کــوثـــر نــمــی گــردد |
| نـیـم غـافـل ز پــاس زیـردســتــان در زبــردســتــی | چـو گـوهـر رشـتـه از پــهـلـوی مـن لـاغـر نـمـی گـردد |
| گـرانجـان در زمین خـشـک گـردد غـرق چـون قـارون | کــف پــای ســبـــکــروحــان ز دریــا تــر نــمــی گــردد |
| *** | |
| کـسـی تـا کـی بــرای رزق دل بــر آسـمـان بـنـدد؟ | بــه جــاب آب، آب رو بــه جــوی کــهــکــشــان بــنــدد |
| ز بـس تـلـخ اسـت کـامـم از حـدیـث تـلـخ، حـیرانـم | که چـون بـا راسـتـی نی را شـکـر در اسـتـخـوان بـندد |
| *** | |
| خــطــش خــورشــیـد را در دامـگــاه هـالـه مـی آرد | رخ او جــــام مـــی را در لــــبــــاس لــــالـــه مـــی آرد |
| نـه از تـیشـه اسـت کـوه بـیـسـتـون را نـالـه و زاری | شـکـوه حــســن شـیـریـن سـنـگ را در نـالـه مـی آرد |
| *** | |
| ز آب تـــیــغ او هــر بـــیــجــگــر ســربـــرنــمــی آرد | ز ســـر تـــا نــگـــذرد غـــواص، گــوهــر بـــرنــمــی آرد |
| مـگــردان صــرف در تــن پــروری عــمــر گــرامـی را | کـه عـیـسـی را بـه گـردون از زمـیـن خـر بــرنـمـی آرد |
| تــرا چــشــم قـیـامـت بــیـن نـدارد روشـنـی، ورنـه | کـدامـیـن صـبــح سـر از جـیـب مـحـشـر بـرنـمـی آرد؟ |
| *** | |
| نــهــال قـــامـــت او کـــی مـــرا از خـــاک بـــردارد؟ | کــه چــون نـقــش قــدم افــتــاده ای در هـر گــذر دارد |
| شـدم خــاک و نـیـامـد بــر ســر خــاکـم خــدنـگ او | مـــگـــر از بــــال عـــنـــقـــا نـــاوک نـــاز تـــو پـــردارد؟ |
| *** | |
| خــطــر از قــاطــعــان راه، رهــبـــر بــیــشــتــر دارد | کــه پــیــرو پــیــش رو از پــیــشــرو دایــم ســیــر دارد |
| مـنـم کـز سـوخـتــن دود از نـهـادم بــرنـمـی خـیـزد | وگــرنـه هـر کــجــا خــاری اســت آهـی در جــگـر دارد |
| *** | |
| (غـــبـــارم را نـــســـیـــم نـــاتـــوانـــی دربـــدر دارد | غــریــب کــشــور طــالــع چــه پـــروای ســفــر دارد؟) |
| (غـلـط کـردم ز بــزم او جــدا گـشـتــم، نـدانـسـتــم | خـــمــار بـــاده لــعــلــش چـــه عــالــم دردســـر دارد) |
| ز نـخـوت تــاج شـاهـان فـتــنـه هـا در زیـر سـر دارد | ازیــن بـــاد مــخــالــف کــشــتــی دولــت خــطــر دارد |
| مــخــور زنــهــار از هــمــواری وضــع جــهــان بــازی | کــه ایـن بــیـدادگــر در مــوم پــنــهـان نــیـشــتــر دارد |
| مـده سـررشـتــه کـوچــکـدلـی از دســت در دولـت | کـه گـر از دیـده ســوزن فــتــد عــیـســی خــطــر دارد |
| *** | |
| ازان فـــرهــاد دایــم جـــای در کـــوه و کـــمـــر دارد | کــه از هـر لــالـه نـقــش پــای گــلـگــون در نـظــر دارد |
| دلــم از فــکــر مـژگــانـش نـمـی آیـد بــرون صــائب | هـمـیـشــه خــون گــرم مـن جــدل بــا نـیـشــتــر دارد |
| *** | |
| خــوشــا دردی کـه مـهـرم از لـب خــامـوش بــردارد | خـوشـا جـوشـی کـه از سـر دیـگ را سـرپـوش بـردارد |
| درین مـیخـانه از خـاکـی نهادان چـون سـبـوی مـی | کــه بـــار دوش مــی گــردد کــه بــار از دوش بــردارد؟ |
| دم مشکل گشایی هست بـا مطرب که گر خـواهد | سـبــک چـون پـنـبـه سـنـگـیـنـی مـرا از گـوش بــردارد |
| *** | |
| چــه زنـگ از خــاطــر مــن دیـده نـمــنــاک بــردارد؟ | چــه گــرد از روی بـــرگ تـــاک، اشــک تــاک بـــردارد؟ |
| نمی اندیشـد از زخـم زبـان چـون عشق کامل شـد | کــه ســیــل تـــنــدرو از راه خـــود خـــاشــاک بـــردارد |
| *** | |
| بــرای دیـگـران صـد گـل گـشـایـش بـر جـبـیـن دارد | بـه بـخـت چـشـم ما صد غنچـه چـین در آسـتـین دارد |
| ز قـرب شـمـع چـون فـانـوس ایمـن بـاشـد از آفـت؟ | کــه چــون پــروانـه آتــشــپــاره ای را در کــمــیـن دارد |
| کـسـی در خـرمـن مـا تـیره بـخـتـان ره نـمـی یـابـد | مگـر هم بـرق، شـمـعـی پـیش راه خـوشـه چـین دارد |
| *** | |
| مــگـــر شـــمــشـــیــر او امــروز آب تـــازه ای دارد؟ | کـه در هـر بــخـیـه زخــمـم زیـر لـب خــمـیـازه ای دارد |
| نـشـانـی هـاسـت غـیر از نـالـه درد عـشـقـبـازان را | مــیــان عــاشــقــان بـــلــبــل هــمــیــن آوازه ای دارد |
| درین بـسـتـانسـرا این شـیوه سـروم خـوش افتـاده | کـه بــا دســت تــهـی پــیـوســتــه روی تــازه ای دارد |
| *** | |
| خــوش آن آزاده کـز مـنـت بــه خــاطــر بــار نـگـذارد | اگـــر از پــــا درآیـــد پــــشــــت بــــر دیـــوار نـــگـــذارد |
| ز هـم بـالـینـی دل خـواب در چـشـمـم نـمـی گـردد | الــهــی هـیـچ کــس ســر بــر ســر بــیـمــار نــگــذارد |
| ز جــوش مــغــز، مـو بــر فــرقــم آتــش زیـر پــا دارد | هـمـان بــهـتــر کـه نـاصـح بــر سـرم دســتــار نـگـذارد |
| *** | |
| کسی چـون چـشم ازان رخـسـار آتـشناک بـرگیرد؟ | کـه انگـشـت از اشـارت کـردنـش چـون شـمـع درگـیرد |
| تـوان کردن بـه وحـشت سرکشان را زیردست خـود | کــه کــوه قــاف را عــنــقــا ز عــزلــت زیــر پــر گــیــرد |
| عقل کوتـه بـین جـدل بـا عـشـق سـرکش می کند | بـــوریــا چــیــن جـــبـــیــن در کــار آتـــش مــی کــنــد |
| از گــــریــــبـــــان تــــجــــرد ســــر بــــرون آورده ام | بـــوی پـــیــراهــن دمــاغــم را مــشــوش مــی کــنــد |
| *** | |
| گـه تـبـسـم از لبـش، گـاهی سـخـن گـل می کـند | فــتــنـه ای هـر دم ازان کــنــج دهـن گــل مــی کــنـد |
| بــا حــجــاب او چــه ســازم کـز نـســیـم یـک نـگـاه | عــارض او از عــرق صـــد پـــیــرهــن گــل مــی کــنــد |
| *** | |
| نــشأه دیـوانــگــی تــکــلــیـف بــاغــم مــی کــنــد | نــوبـــهــاران روغـــن گـــل در چـــراغـــم مـــی کـــنــد |
| از گــــریــــبـــــان تــــجــــرد ســــر بــــرون آورده ام | بــوی پــیـراهـن شــنـیـدن بــی دمــاغــم مــی کــنــد |
| حـرف بــلـبــل را ز اسـتــغـنـا بــه خـاک افـکـنـده ام | سـاده لـوحـی بـین کـه گـل تـکـلـیف بـاغـم مـی کـنـد |
| ســـایــه بـــال هــمـــا ارزانـــی خـــورشـــیــد بـــاد | بــرگ تــاکــی از گــلــســتــان تــردمـاغــم مـی کــنـد |
| *** | |
| داغ عـاشـق سـازگـاری کـی بـه مـرهم مـی کـنـد؟ | لـالـه ایـن بــاغ خــون در چــشــم شــبــنـم مـی کـنـد |
| دولـت گــردنـده دنـیـا بــه اســتــحــقــاق نـیـســت | دور گــردون دیــو را در دســـت، خـــاتـــم مــی کـــنــد |
| *** | |
| چـشـم مـسـتـت سـرمـه را بـیهوشـدارو مـی کـنـد | زهــر قــاتـــل وســمــه را آن تـــیــغ ابـــرو مــی کــنــد |
| بــر گـلـســتــانـی کـه آن شـمـشــاد بــالـا بــگـذرد | ســرو را انـگــشــت حــیـرت بــر لــب جــو مــی کــنـد |
| *** | |
| بــا دلــم آتــش نـگــاهـی دســتــبــازی مــی کــنـد | بــرق بــا عــاجــز گــیـاهـی دســتــبــازی مــی کــنــد |
| شـــکـــوه گــل را بـــه دیــوان مــروت مــی بـــریــم | ســخــت بــا طــرف کـلـاهـی دســتــبــازی مـی کـنـد |
| در مـیـان قــمــریـان چــون طــوق بــر گــردن نـهـم؟ | ســرو مـن بــا هـر گــیـاهـی دســتــبــازی مـی کــنـد |
| پــیـچ و تــاب رشـتــه جـانـم گـذشـت از حـد، مـگـر | بــا عــنــانـش دادخــواهـی دســتــبــازی مــی کــنـد؟ |
| *** | |
| (دود دل را اشــک چــشــم تــر تــلـافـی مـی کـنـد | هـر چــه دوزخ مـی کــنـد کـوثــر تــلـافــی مـی کـنـد) |
| (هر ستـم کز چـشمش آمد عذر می خـواهد لبـش | تـــلــخـــی بـــادام را شـــکــر تـــلــافــی مــی کــنــد) |
| *** | |
| چــنـد حــرف بــوســه او بــر لـب جــان بــشـکـنـد؟ | چـــنــد جـــامــم در کــنــار آب حــیــوان بـــشــکــنــد؟ |
| از شـکـســت دل نـشــد کـم هـیـچ شـور گـریـه ام | کی بـه یک کشتـی شکستـن خشم طوفان بـشکند؟ |
| *** | |
| رهـروان چــون بــر مــیـان دامــان اســتــغــنـا زنـنـد | هـر چـه پـیش آید بـه غـیر از دوسـت، پـشـت پـا زنـنـد |
| بـــا گـــنــاه مـــا چـــه ســـازد آتـــش دوزخ، مــگـــر | روز مــحـــشـــر طـــاعـــت مــا را بـــه روی مــا زنــنــد |
| *** | |
| حـق پـرسـتـانی کـه از عـشـق خـدا دم مـی زنـنـد | گــام اول پــشــت پــا بــر هــر دو عــالــم مــی زنــنــد |
| مـی کــنـنـد آنـان کـه حــق را بــهـر دنـیـا بــنـدگـی | بــوسـه بــر دسـت سـلـیـمـان بــهـر خـاتـم مـی زنـنـد |
| *** | |
| یـکــه تــازان جــنـون چــون روی در هـامــون کــنـنـد | خــاکــهـا در کــاســه بــی ظــرفــی مــجــنـون کــنـنـد |
| بــلـبــلـان سـوگـنـد بــر سـی پــاره گـل خـورده انـد | کـز گـلـســتــان شـبــنـم گـســتــاخ را بــیـرون کـنـنـد! |
| حـــیـــرتــــی دارم کـــه چـــون در روزگـــار زلـــف او | رســم گـردیـده اســت مـردم شـکـوه از گـردون کـنـنـد |
| ســرخ رویـی لــازم دیـبــای شــرم افــتــاده اســت | زیـن ســبــب پــیـراهـن فــانـوس را گــلــگــون کــنـنــد |
| *** | |
| چــرخ در گــردش بــود تــا دل بــه جــای خــود بــود | شــوق در راه اســت تــا مــنـزل بــه جــای خــود بــود |
| از شـکـسـت شـیـشـه درهـم نـشـکـنـد بــال پـری | تـــن اگـــر از پــــا درآیـــد دل بــــه جـــای خـــود بــــود |
| *** | |
| یــاد ایــامـــی کـــه رویــش را بـــهـــار شـــرم بـــود | بــــا حــــیـــا هـــنـــگـــامـــه نـــظــــاره او گـــرم بــــود |
| یـک تــه پــیـراهـن آمـد تــا بــه کـنـعــان بــاد مـصــر | بـــس کـــه روی دشـــت از آواز زلـــیــخـــا گـــرم بـــود |
| *** | |
| چــشـم مـن دایـم ســپــنـد آتــش رخــســاره بــود | چـــون شـــرر تـــا چـــشـــم وا کــردم دلــم آواره بـــود |
| عـشـق آن روزی کـه صـحـرای عـدم را رنـگ ریخـت | گـــــردبــــــادش روح گـــــردآلـــــود ایـــــن آواره بـــــود |
| *** | |
| شــمـع دل را روشــنـی در وقـت خــامـوشــی بــود | راحــتــی گــر هــســت در خــواب فــرامــوشــی بـــود |
| لـب چـو کـردی آشـنـای مـی، لـب پــیـمـانـه بــاش | در ســر مـســتــی ســخــن داروی بــیـهـوشــی بــود |
| *** | |
| در جــنـون عــقــل از ســر دیـوانـه بــیـرون مـی رود | خـانـه چـون شـد تـنـگ، صـاحـبـخـانـه بـیـرون مـی رود |
| درد غــربــت بــر دل تــنــگــم گــرانــی مــی کــنــد | گـــرد ویـــرانـــی گـــرم از خـــانـــه بـــیــرون مـــی رود |
| قطـع الفت کردن از روشـن ضـمیران مشـکل اسـت | دود مـی پــیـچــد بــه خــود از خــانـه بــیـرون مـی رود |
| *** | |
| بـی تـو گـر سـاغـر زنم خـون در رگـم نـشـتـر شـود | بـــی دم تــیــغــت اگــر آبـــی خــورم خــنــجــر شــود |
| غــیـرت مــا نــاز از مــعــشــوق نــتــوانـد کــشــیـد | بـــلـــبـــل مــغـــرور مـــا از خـــنــده گـــل، تـــر شـــود |
| *** | |
| دل ســیــاه اربــاب غــیـرت را ز مــنــت مــی شــود | شــمـع مـا خــامـوش از دســت حــمـایـت مـی شــود |
| مـی شـود شـیـطـان پـا بـر جـای دیگـر بـهـر نـفـس | در جـــهــان آفــریــنــش هــر چــه عــادت مــی شــود |
| *** | |
| گـــنــج در ویــرانــه مـــن مـــار ارقـــم مـــی شـــود | زعــفــران در ســیـنــه مــن ریـشــه غــم مــی شــود |
| از عـصــای خــود خــطــر دارنـد کـوران وقـت جــنـگ | بــی بــصــیـرت از دلــیـل خــویـش مــلــزم مـی شــود |
| *** | |
| کـــی دل دیـــوانـــه مـــن رام آهـــو مـــی شــــود؟ | صـحــبــت مـن قـال از چــشـم ســخــنـگـو مـی شـود |
| ســرفــرو نـارد بــه اســبــاب دو عــالــم هـمــتــش | از دل هـــر کـــس کـــه تـــیـــر او تـــرازو مـــی شـــود |
| ســیـرت بــد، صـورت نـیـکـو نـمـی گـیـرد بــه خــود | خــشــم چــون صـورت پــذیـرد چــیـن ابــرو مـی شـود |
| *** | |
| عـافـیت مـی خـواهم از گـردون، مـلـالـم مـی دهـد | خـوشـدلـی مـی جــویـم از اخــتــر، وبــالـم مـی دهـد |
| در طـلـسـم قـیمـت مـن ره نـمـی یـابـد شـکـسـت | بــی ســبــب گــرد کــســادی خــاکــمـالـم مـی دهـد |
| *** | |
| عـشــوه هـا از طــالـع نـاســاز مـی بــایـد کـشــیـد | بـــا کــمــال بــی نــیــازی نــاز مــی بــایــد کــشــیــد |
| دل چــو از کـف رفـت بــاز آوردن او مـشـکـل اســت | اســب ســرکـش را عـنـان ز آغـاز مـی بــایـد کـشـیـد |
| *** | |
| آنـچــه آن روی لـطــیـف از ســایـه مـژگـان کـشــیـد | کـی عــذار مـاه مـصــر از ســیـلـی اخــوان کــشــیـد؟ |
| عـاشـقـان را از تـمـتـع مـانـعـی جـز شـرم نـیـسـت | در حــریـم وصــل مــی بــایـد مــرا هــجــران کــشــیـد |
| مــی تــوانـی گــنـج هـا از نـقــد وقــت انـدوخــتــن | گـر تــوانـی پــای خــود چــون کـوه در دامـان کــشــیـد |
| *** | |
| خـوش بـهاری مـی رسـد فـکـر مـی و سـاغـر کـنید | کــاســه را فــربــه کــنـیـد و کـیـســه را لـاغــر کــنـیـد |
| چـنـد چـون شـمـشـیـر بــتـوان بــود در بــنـد نـیـام؟ | چــنــد روزی هـم لــبــاس خــویـش از جــوهـر کــنــیـد |
| در رکــــاب بـــــرق دارد پــــای، ابـــــر نــــوبــــهــــار | صــاف و درد خــاک را چــون لـالـه یـک ســاغــر کـنـیـد |
| *** | |
| گـل نـشـکـفـتـه مـن در چـمـن هرگـز نـمـی خـوابـد | بـه شـبــنـم در تـه یـک پـیـرهـن هـرگـز نـمـی خـوابــد |
| چـه اظـهار ندامـت مـی کـنی از کـار خـود خـسـرو؟ | بـه این افـسـانـه خـون کـوهـکـن هـرگـز نـمـی خـوابـد |
| *** | |
| خــیــال زلــف او در دیــده خـــونــبـــار مــی زیــبـــد | خــــرام مــــوج در دامــــان دریـــا بــــار مـــی زیـــبــــد |
| ز پـیـش چـشـم دل بـردن، بـه زیـر چـشـم دل دادن | بــه خــال گـوشـه چــشــم تــو ای پــرکـار مـی زیـبــد |
| بــه کــار گـل نـبــنـدد اهـل دل را هـیـچ کـس زاهـد | تــرا تــســبـــیــح بـــر گــردن، مــرا زنــار مــی زیــبـــد |
| *** | |
| ز شــور بــلـبــلـان گـل از هـوای خــود نـمـی افـتــد | ز آه صــبــح، خــورشــیـد از هـوای خــود نـمـی افــتــد |
| غــرور حــســن دارد غــافــل از خــط لــالـه رویـان را | نــظــر طــاوس را از پــر بــه پــای خــود نـمــی افــتــد |
| چـرا مـعـشـوق عـاشـق پـیشـه مـن در دل شـبـهـا | بــه گـرد خـود نـمـی گـردد، بـه پـای خـود نـمـی افـتـد |
| *** | |
| مـصـفـا چـون شـود دل در غـبــار تـن نـمـی گـنـجـد | کـه چـون شـد صـیقـلـی آیینه در گـلـخـن نمی گـنجـد |
| بــه هـم پــیـچــیـد خـرسـنـدی زبــان شـکـوه مـا را | دگــر در حــلـقــه زنـجــیـر مـا شــیـون نـمـی گــنـجــد |
| کــفــن شــد جــامـه فــانـوس از داغ جــگــرســوزم | ز شـوخــی شــعـلـه مـن در تــه دامـن نـمـی گـنـجــد |
| *** | |
| شـکـوه خـامشـی در ظـرف گفـت و گو نمی گنجـد | مــحــیـط بــیـکــران در تــنـگــنـای جــو نـمـی گــنـجــد |
| فــضــای پــرفــشــانــی از بـــرای بـــلــبـــلــان دارد | اگــر چــه در حــریـم غــنـچــه گـل، بــو نـمـی گـنـجــد |
| *** | |
| ز راه چـشـم، غـم در جـان غـم فـرسـود می پـیچـد | ز روزن در مــصــیــبــت خــانــه مــا دود مــی پــیــچــد |
| ز شـمـشـیـر کـه دارد صـبـح ایـن زخـم نـمـایـان را؟ | کـه دردم بــر جــگـر زان رخـت خـون آلـود مـی پــیـچـد |
| کسی چـون چـشم ازان رخـسـار آتـشناک بـردارد؟ | کــه از روزن تــمــاشــایـش عــنــان دود مــی پــیـچــد |
| *** | |
| امـیـد وقـت خـوش از جـمـع دیـوان داشـتـم، غـافـل | کــه تــصــحــیـح دواویـن، خــونـی اوقــات مــن گــردد! |
| *** | |
| چــو بــرگ ســبــز کــز بــاد خــزانـی زرد مـی گـردد | نـشـینـد هر کـه بـا مـن یک نـفـس همـدرد مـی گـردد |
| بـه می گـفـتـم غـبـار کـلـفـت از خـاطـر فـرو شـویم | نــدانــســتــم کــه از آب آســیــا پـــرگــرد مــی گــردد |
| چـنـان کـز صـبــح خـیـزد تــیـرگـی از دامـن شـبــهـا | ســـیــاهــی دور از دلــهــا بـــه آه ســـرد مــی گــردد |
| چـنـان کـز خـواب سـنـگـین دیـده شـبـخـیـز آسـایـد | دل بـــی تـــاب مــن ســـاکــن ز کــوه درد مــی گــردد |
| *** | |
| ز مــی هـرگــاه روی یـار عــالــمــســوز مـی گــردد | خـجــل خـورشـیـد از خـود چــون چــراغ روز مـی گـردد |
| گـسـسـتـن رشـتـه مهر و مـحـبـت را بـود مشـکـل | رهایی نـیسـت مـرغـی را کـه دسـت آمـوز مـی گـردد |
| کند افـتـادگی چـون خـاک ره هر کـس شـعـار خـود | اگــر بـــا آســمــان گــردد طــرف، فــیــروز مــی گــردد |
| بـشـو از عیش شـیرین دسـت تـا گردد دلت روشـن | کـه موم از شـهد چـون شـد دور، بـزم افـروز می گـردد |
| *** | |
| بـه کـوی عـشـق زاهد دشـمـن نامـوس مـی گـردد | اگــر زاغ آیــد ایــنــجـــا غـــیــرت طـــاوس مــی گــردد |
| خـوشـا بـخـت گلسـتـانی کـه صـید خـود کـند ما را | قــفـــس از شـــعـــلــه آواز مــا فـــانــوس مــی گــردد |
| *** | |
| بـه درویـش از تـهـیـدسـتـی گـوارا مـرگ مـی گـردد | خــزان فــصــل بـــهــار مــردم بــی بـــرگ مــی گــردد |
| چـراغی را که روغـن می کشـد دودی نمی بـاشـد | نـدارد آه حــســرت هـر کــه شــادی مـرگ مـی گــردد |
| *** | |
| کم و بـیش جـهان در نیسـتـی همسـنگ می گردد | بــه دریـا سـیـل الـوان چـون رسـد یـکـرنـگ مـی گـردد |
| بــرآی از قــلـزم افــســرده امـکــان بــه چــالــاکــی | که در یک سـاعت اینجـا اشک نیسان سنگ می گردد |
| *** | |
| زمـیـن خــشــک، گـلـزار از مـی گـلـفـام مـی گـردد | فـلـک بــر مـدعــا گـردش کـنـد چــون جــام مـی گـردد |
| *** | |
| (جــنـون از نـشأه هـشـیـاری مـن نـنـگ مـی گـیـرد | ز نـــور تـــوبـــه ام آیــیــنـــه دل زنـــگ مـــی گـــیــرد) |
| (هـلـال عـیـد در قـلـب شـفـق دانـی چـه را مـانـد؟ | چـو شـمشـیری کـه از خـون شـهیدان رنگ می گیرد) |
| *** | |
| قـضـا تــا نـسـخـه کـفـر از خـط جـانـانـه مـی گـیـرد | جــنـون هـم ســر خــط داغ از مـن دیـوانـه مـی گــیـرد |
| دل بـی دست و پـای من ازان مجلس چه گل چیند | کـــه آتـــش از بـــرون بـــزم در پـــروانــه مــی گـــیــرد |
| چـه مشکل خـوان خـطی دارد سـر زلف پـریشانش | کـه در هـر حـرف او صـد جــا زبــان شـانـه مـی گـیـرد! |
| *** | |
| ز فـکـر قـامـتــی در دل خــرامـان شــعــلـه ای دارم | کـه اسـتـغـنـا بــه صـد شـمـع تــجـلـی مـی تـوانـم زد |
| *** | |
| نشد قسمت که چندان چشم شوخ او بـه ما سازد | کــه مــرغ زیــرکــی مــنــقـــار بـــا آب آشـــنــا ســـازد |
| نــگــاه آن کــه بــر آیـیـنــه روی تــو مــی غــلــطــد | دمـــش آیــیــنـــه آب گـــهـــر را بـــی صـــفـــا ســـازد |
| رخ مـقــصــود از آیـیـنـه وقــتــی جــلــوه گــر گــردد | کــه مــالــش اســتــخــوان پــیـکــرت را رونـمــا ســازد |
| *** | |
| کسـی را از بـزرگان می رسـد نخـوت بـه درویشـان | کــه بــر مـبــلـغ فــزایـد از تــواضــع آنـچــه کــم ســازد |
| *** | |
| نـفـس را یـاد رویـش شـعـلـه بـی بــاک مـی سـازد | نـسـیـم زلـفـش از دل سـیـنـه هـا را پــاک مـی سـازد |
| رخـش هر خون که در دل کرد، شد خـط عذرخواه او | که خـون از مشک گشـتـن راه خـود را پـاک می سـازد |
| *** | |
| تـمـاشـای تـو از دل سـیـنـه هـا را پـاک مـی سـازد | شـکـرخـنـد تــو جــانـهـا را گـریـبــان چـاک مـی سـازد |
| نـمـی آیـد ز شـوخـی بــر زمـیـن پـا آن سـتـمـگـر را | بـه امید چـه عـاشـق خـویشـتـن را خـاک می سـازد؟ |
| *** | |
| نفس را صـافی از کلفـت خـراش سـینه می سـازد | کــه ســوهـان تــیـغ نــاهـمــوار را آیـیـنـه مــی ســازد |
| ز مـرگ عــاشــقـان پــروا نـدارد حــســن بــی پــروا | کـه صـد طـوطـی ز مـوم سـبـز ایـن آیـیـنـه مـی سـازد |
| *** | |
| بــدآمـوز قـفـس در آشـیـان مـسـکـن نـمـی ســازد | ز چــشــم افـتــاده دام تــو بــا گـلـشــن نـمـی ســازد |
| ز عــنــوان بـــیــاض دیــده یــعــقــوب شــد روشــن | کــه دورافــتـــادگــان را دیــده روشـــن نــمــی ســـازد |
| *** | |
| نه لاله (است) این که پـای بـیستـون را در حنا دارد | دل ســـنــگ از بـــرای مــاتـــم فــرهــاد مــی ســـوزد |
| *** | |
| کـه مـی گـفـت از دل یـاقـوت دود عـنـبـرین خـیـزد؟ | خـطـی چـون نـیـش زنـبــوران ز جـوی انـگـبـیـن خـیـزد |
| ز فـیـض خـاکـسـاری سـرفـراز نـه چــمـن گـشـتــم | که می گفت این چـنین سـروی ازین آب و زمین خـیزد |
| *** | |
| صـفـای عـارضـش تـه جـرعـه بـر مـهـتـاب مـی ریزد | لــبـــش بـــیــهــوشـــدارو در شــراب نــاب مــی ریــزد |
| نـمـی دانـم چـه خـصـمـی بــا نـوای بــلـبــلـان دارد | کـه شـبـنم هر سـحـر در گوش گـل سـیماب می ریزد |
| *** | |
| کـشـد در خـاک و خـونـم گـر غـبــاری در مـن آویـزد | ز پــــا افــــتــــم اگـــر خــــاری مـــرا در دامـــن آویـــزد |
| نــدارد جـــز نــدامــت حــاصــلــی آمــیــزش مــردم | نــصــیــب بـــرق گــردد دانــه چــون در خــرمــن آویــزد |
| بـه جـان خرسندی از جانان بـه آن ماند که یعقوبـی | دهـــد از دســـت یــوســـف را و در پـــیــراهـــن آویــزد |
| *** | |
| ز دنـدان ریخـتـن حـرص کـهـنـسـالـان فـزونـتـر شـد | لـب پـرشـکـوه گـردد چـون صـدف خـالـی ز گـوهر شـد |
| کــنــد اقــبــال دنـیـا ســخــت، دلــهـای مــلــایـم را | نمی گـیرد بـه خـود نقـش نگین چـون موم عـنبـر شـد |
| سـبـکـسـیـرسـت دولـت، پـایـداری بــرنـمـی تـابــد | ازان ظـــلــمــت ز آب زنــدگــی رزق ســـکــنــدر شـــد |
| *** | |
| ز حـیـرت بـهـره عـاشـق ز خـوبــان بـیـشـتـر بـاشـد | ازین گلشـن گل آن چـیند که دسـتـش زیر سـر بـاشـد |
| نـمـی گـیـرد عــنـان قــرب هـدف تــیـر ســبــکـرو را | نـگـاه دور خـوش چـشـمـان بــه دل نـزدیـکـتــر بــاشـد |
| وطن بـیت الحزن، اخوان بـه چـشمش گرگ می آید | عـزیزی هـر کـه را چـون پـیـر کـنـعـان در سـفـر بـاشـد |
| *** | |
| جـهـان را تـار و پـود هـسـتـی از مـوج خـطـر بـاشـد | کــف ایـن بــحــر خــون آشــام از مــغــز گــهـر بــاشــد |
| مـنـه دل بــر وفــای چــرخ کــجــرو هـوش اگـر داری | کـه دسـتـش هر زمان چـون تـاک بـر دوش دگر بـاشـد |
| برآی از خود، جهان را زیر دست خویش اگر خواهی | کـــه در پـــرواز، عـــالــم مــرغ را در زیــر پـــر بـــاشـــد |
| تــوان ســیــر پـــر طــاوس کــرد از هــر پـــر زاغــی | اگـــر آیــیــنــه انـــصـــاف در پـــیــش نــظـــر بـــاشـــد |
| *** | |
| رهـیـن مـنـت درمـان شــدن آســان نـمـی بــاشــد | طـلـای بـی غـشـی چـون درد بـی درمان نمی بـاشـد |
| سـبـکـسـیرسـت دولـت، بـند نـتـوان شـدن یک جـا | سـکـنـدر را نـصـیـب از چـشـمـه حـیـوان نـمـی بـاشـد |
| نــگــردد از روانــی اشــک را مــانــع صــف مــژگــان | عـنـان بــحــر در ســرپــنـجــه مـرجــان نـمـی بــاشــد |
| *** | |
| چـه لـذت دیـدن رخـسـار آن مـه پـاره مـی بـخـشـد | که عـاشـق هر دو عالم را بـه یک نظـاره می بـخـشـد |
| غلط بـخـشـی تـماشـا کن که خـورشـید بـلنداخـتـر | ز گـلـها رنگ مـی گـیرد بـه سـنگ خـاره مـی بـخـشـد |
| *** | |
| همان خـشک است مژگان گر بـه خوناب دگر غلطد | نـگـردد رشــتــه تــر چــنـدان کـه در آب گـهـر غــلـطــد |
| کــه بــیـرون مـی دهـد راز گـلـوســوز مـحــبــت را؟ | عـجـب دارم ز دسـت رعـشـه داران ایـن گـهـر غـلـطـد |
| *** | |
| گـل از شـرم رخ او خـون بـه روی خـویـشـتـن مـالـد | زبـــان لــاف را بـــر خــاک، شــمــع انــجـــمــن مــالــد |
| نـیـایـد از لـطــافــت در نـظــر آن پــیـکــر ســیـمـیـن | مـگــر آن ســرو ســیـم انـدام صــنـدل بــر بــدن مـالــد |
| بـه تـهـمـت خـوار گـردانـدن عـزیـزان را بـه آن مـانـد | کـه پــیـه گـرگ، یـوسـف را کـسـی بــر پـیـرهـن مـالـد |
| *** | |
| کـدامـیـن ســروقــد از دامـن مـحــشــر بــرون آمـد؟ | کــه بــی تــابـــانــه صــد آه از لــب کــوثــر بــرون آمــد |
| ز قید شش جـهت چون غنچه درهم شد پـر و بـالم | دوشش زد هر که چون عیسی ازین ششدر برون آمد |
| ز تــاب عـارضـت در چــشـم مـجــمـر آب مـی گـردد | بــپــوشــان رخ کــه خــون از دیـده مـجــمـر بــرون آمـد |
| *** | |
| بـه قتـل من چـنان تـیغـش بـه اسـتـعـجـال می آمد | کــه از جــوهـر بــه گــوش مـن صــدای بــال مـی آمـد |
| گـذشـتـن بــر تـو دشـوارسـت از دریـای بــی پـایـان | وگــرنـه گــریـه شــادی بــه اســتــقــبــال مــی آمــد! |
| *** | |
| اگـر مـلـک دو عـالـم را کـنـد یـک کـاسـه اقـبــالـش | هـمـان از حـرص، چـین بـر جـبـهـه فـغـفـور مـی مـانـد |
| *** | |
| گــرانـخــوابــی کــه آه ســرد را مـهـتــاب مـی دانـد | نـسـیـم صـبــح مـحــشـر را فـسـون خــواب مـی دانـد |
| گهی بـا درد می غلطـم، گهی بـا داغ می جـوشـم | بـه غـیـر از مـن کـه قـدر صـحـبـت احـبــاب مـی دانـد؟ |
| عــیــار زهــد بــی کــیــفــیــت تــســبــیــح داران را | نــگـــاه عـــارف از خـــمـــیــازه مـــحـــراب مـــی دانــد |
| *** | |
| دل ســـودایــی مـــن یـــار را اغـــیـــار مـــی دانـــد | ســــر زانـــوی وحــــدت را ســــر بــــازار مــــی دانـــد |
| ز روشــن گـوهـران عــیـب نـمـایـان اســت غـمـازی | وگــرنــه ســیــنــه ام آیــیــنــه را ســـتـــار مــی دانــد |
| کــنـد شــاخ بــلـنـد از کـودکــان گـل را ســپــرداری | ســـر ســـودایـــی مـــنـــصـــور قـــدر دار مـــی دانـــد |
| *** | |
| گـرفـتــار مـحــبــت دوســت از دشـمـن نـمـی دانـد | ز راحـت دشـمـنی ها گـلـخـن از گـلـشـن نـمـی دانـد |
| بـه ریزش می توان تـسخیر خوبـان کرد، چشم من! | کـسـی این چـشـمه را بـهتـر ز چـشـم مـن نمی داند |
| *** | |
| دلـم در سـیـنـه درس نـالـه مـسـتـانـه مـی خـوانـد | بــه طــرز بــلـبــل نـاقـوس در بــتــخــانـه مـی خــوانـد |
| عـجـب فیضـی اسـت بـا یونان زمین خـطـه مشـرب | کــه طــفــل نـوســواد او، خــط پــیـمـانـه مـی خــوانـد |
| *** | |
| حـجـاب بــی زبــانـم رخـصـت گـفـتــار مـی خـواهـد | بــرات بــوســه ای زان لـعــل شــکـربــار مـی خــواهـد |
| بـه حـسـن بـی زوال خـویشـتـن بـسـیار مـی نازی | گـل شــبــنـم فـریـبــت گـوشـمـال خــار مـی خــواهـد |
| (بــه افــســون نـیـاز مـشــتــری ســر بــرنـمـی آرد | غــرور یـوســف مــا جــلــوه هـمــکــار مــی خــواهــد) |
| *** | |
| طـبـیب پـسـت فـطـرت خـلـق را رنجـور می خـواهد | گــدای دوربــیــن فــرزنــد خــود را کــور مــی خــواهــد |
| کـمـال حـسـن رسـوایـی تــقـاضـا مـی کـنـد، ورنـه | گـل ایـن بـوسـتـان را بــاغـبـان مـسـتـور مـی خـواهـد |
| *** | |
| شــود رد خــلــایـق هـر کــه را الــلـه مـی خــواهـد | نـگـردد گـرد گـوهـر هـیـچ کـس تــا شـاه مـی خـواهـد |
| بـه عـیـاری تـوان جـان بـردن از دسـت فـلـک بـیرون | ز دام شــیـر جــســتــن حــیـلــه روبــاه مـی خــواهـد |
| بــه درد نـامــرادی صــبــر کــن تــا کــامـران گــردی | که عیسی خستـه می جوید، خضر گمراه می خواهد |
| *** | |
| خـوشـا دردی کـه هر مـو بـر تـن مـن در خـروش آید | بـه هـر پـهلـو کـه غـلـطـم نـالـه زخـمـی بـه گـوش آید |
| بـه بــزم عـیـش نـتـوان دیـد خـالـی جـای جـانـان را | چـو بـینم شیشه ای خالی ز می خونم بـه جـوش آید |
| *** | |
| ز ســبــزی گــر بــرون گــردون مــیـنـارنـگ مـی آیـد | مـــرا آیـــیـــنـــه دل هـــم بـــرون از زنـــگ مـــی آیـــد |
| ز بـس رگ بـر تـنـم گـردیده خـشـک از نـاتـوانـی ها | بــه گـوشـم از خـراش سـیـنـه بــانـگ چـنـگ مـی آیـد |
| نـبــاشـد بــیـش ازیـن صـائب عـیـار پـسـتـی طـالـع | کـه تـیـر مـن بــه سـنـگ از چـرخ مـیـنـا رنـگ مـی آیـد |
| *** | |
| بـه لـب از شـوق صـدره بـیش جـان نـامـه مـی آیـد | کــه حــرفــی از دهـانـش بــر زبــان خــامــه مــی آیـد |
| نـمـی دانـم بـه پـایـان چـون بـرم وصـف مـیـانـش را | کــه در هـر حــرف، مــویـی بــر زبــان خــامـه مـی آیـد |
| اگـر خـواهـی سـر مـویـی نـپـیـچـد سـر ز فـرمـانـت | بـه خـامـوشـی زبــانـی چـون زبــان شـانـه مـی بـایـد |
| *** | |
| مـگـر پــروانـه حـرفـی از کـنـار و بــوس مـی گـویـد؟ | کـه شـمـع امـشـب سـخـن از پـرده فـانوس می گـوید |
| مـزن حــرف ســبــکــبــاری کــه پــیـونـد تــعــلـق را | یـکــایـک بــخــیـه هـای خــرقــه ســالـوس مـی گـویـد |
| گـل رنگـین لبـاسـی هاسـت خـون خـود هدر کـردن | پــر زاغ ایــن ســخــن را بـــا پــر طــاوس مــی گــویــد |
| *** | |
| (صــبــا در هـم خــبــر از طــره جــانـانـه مـی گـویـد | ســخــن هـای پــریـشـان بــا مـن دیـوانـه مـی گـویـد) |
| (سری خم کرده ابـرویت به سوی چشم، می دانم | کـه حـرف کـشـتـنـم بـا نـرگـس مـسـتـانه مـی گـوید) |
| *** | |
| آن کــه چــشــمــان تــرا نــشأه بـــیــهــوشــی داد | مـــســـتـــمـــنـــدان تـــرا ذوق جـــگـــرنـــوشـــی داد |
| لـب فـرو بــســتــنـم از نـالـه ز بــی دردی نـیـسـت | نــفــس ســـوخـــتـــه ام ســـرمــه خـــامــوشــی داد |
| *** | |
| (یــک ادای نــمــکـــیــن در هــمــه عـــمــر نــکـــرد | یـارب ایـن بــخــت مـرا تــهـمــت شــوری کــه نـهـاد؟) |
| *** | |
| زلــف او کــی بــه خــیــال مــن غــمــنــاک افــتــد؟ | مــگــر از شـــانــه بـــه فــکــر دل صــد چـــاک افــتـــد |
| پــرتــو حــســن غــریــب تــو ازان شــوخــتــرســت | کــــه ازو عــــکــــس بــــر آیـــیــــنــــه ادراک افــــتــــد |
| رشـــتـــه گـــوهــر ســـیــراب شـــود مـــژگـــانــش | هــر کــه را چـــشـــم بـــر آن روی عــرقــنــاک افــتـــد |
| *** | |
| گــر چـــنــیــن ســـرو ز بـــالــای تـــو درهــم گــردد | طـــوق هــر فـــاخـــتـــه ای حـــلــقـــه مــاتـــم گــردد |
| دولـتــی را کــه چــو خــورشــیـد رســد وقــت زوال | نـــورش افــــزون شــــود و ســــایـــه او کــــم گــــردد |
| *** | |
| اگــــر ابــــروی تــــو مــــحــــراب نـــمــــازم گــــردد | کـــعـــبـــه پـــروانـــه صـــفـــت گـــرد نـــیـــازم گـــردد |
| بـــه گـــریــبـــان نــرســـد نــکـــهــت دامـــن دارش | جـــــامـــــه یـــــوســـــف اگـــــر پــــــرده رازم گـــــردد |
| *** | |
| حــســن خــط پــرده فــهـمـیـدن مــضــمــون گــردد | کــســـی آگــاه ز مــضــمــون خـــطــش چـــون گــردد |
| مــصــرع ســرو بــه تــقــطــیـع چــه حــاجــت دارد؟ | الــف از صـــنــعــت مــشـــاطــه چـــه مــوزون گــردد؟ |
| *** | |
| عــیــب در چــشــم و دل پـــاک هــنــر مــی گــردد | کـــف بـــی مــغـــز دریــن بـــحـــر گــهــر مــی گـــردد |
| چــون کـنـد عــاشــق بــی تــاب عـنـانـداری خــود؟ | کــز نــشــیــب آب بـــه پــابـــوس تــو بـــرمــی گــردد! |
| *** | |
| شـــبـــنــم از روی لــطــیــف تـــو نــظــر مــی دزدد | غــنــچـــه از شـــرم تـــو ســـر در تـــه پـــر مــی دزدد |
| مـی کـنـد بـیـهـده دل عـیـب خـود از عـشـق نـهـان | گـــل ز خـــورشـــیــد عـــبـــث دامـــن تـــر مـــی دزدد |
| *** | |
| بــــوی گــــل مــــژده آشــــوب جــــنـــون مـــی آرد | نــــالــــه بــــلــــبــــلــــم از پــــرده بـــــرون مــــی آرد |
| مــــرو از راه بــــرون بــــر اثــــر نــــکــــهـــت زلــــف | کـــه ســـر از کـــوچـــه زنـــجــــیـــر بــــرون مـــی آرد! |
| *** | |
| شــوربـــخــتــی ز دو چــشــم تـــر مــا مــی بـــارد | تـــلـــخـــکـــامـــی ز لـــب ســـاغـــر مـــا مـــی بـــارد |
| از دم تـــیـــغ تــــو آســـوده دلـــان مـــحـــرومـــنـــد | ایـــن رگ ابـــر هـــمـــیــن بـــر ســـر مـــا مـــی بـــارد |
| *** | |
| هـر کــه را مـی نـگــری شــکــوه ز قــســمـت دارد | جــــز دل مــــا کــــه بــــه نــــاداده قــــنـــاعــــت دارد |
| قــد مــوزون تــرا نــیــســت بــه مــشــاطــه نــیــاز | مــصــرع ســرو بـــه تـــقــطــیــع چــه حــاجـــت دارد؟ |
| *** | |
| نـــالـــه ام کـــاوش ازان خـــنـــجـــر مـــژگـــان دارد | گــــریــــه مــــن نــــمــــک طـــــرز ز طـــــوفـــــان دارد |
| یــک نــگــه کــردن مــا ایــن هــمــه آزار نــداشـــت | بـــاغــبـــان حـــق نــگــاهــی بـــه گــلــســتـــان دارد |
| *** | |
| نــمــک لــعــل تــو کــی چــشــمــه حــیــوان دارد؟ | یــوســـف مـــصـــر کـــی ایــن چـــاه زنـــخـــدان دارد؟ |
| راز ایــن ســیــنــه صــد چــاک چــرا گــل نــکــنــد؟ | کـــه دریـــده دهـــنـــی هـــمـــچـــو گـــریـــبــــان دارد |
| *** | |
| اشـــک مـــا آتـــش حـــل کـــرده بــــه دامـــن دارد | دانـــه ســـوخــــتــــگـــان بــــرق بــــه خــــرمـــن دارد |
| بــا کــلــاه نــمــد خــویـش بــســازیـد کــه شــمــع | تــــاج بــــر طــــرف ســــر و اشــــک بــــه دامـــن دارد |
| آن بــه ســرچــشــمــه مــقــصــود تــوانــد ره بـــرد | کـــه دلـــی تـــنــگ تـــر از چـــشـــمـــه ســـوزن دارد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
