مگر مشـاطـه بـسـتـان شـدند بـا دو سـحـابکـه این بـبـسـتـش پـیـرایه وان گـشـاد نـقـاببــــه در و گـــوهـــر آراســـتـــه پـــدیـــد آمـــدچــو نـوعــرو…
| مگر مشـاطـه بـسـتـان شـدند بـا دو سـحـاب | کـه این بـبـسـتـش پـیـرایه وان گـشـاد نـقـاب |
| بــــه در و گـــوهـــر آراســـتـــه پـــدیـــد آمـــد | چــو نـوعــروســی در کـلـه از مـیـان حــجــاب |
| بـــرآمــد ابـــر بـــه کـــردار عـــاشـــق رعـــنــا | کـشـیـده دامـن و افـراشـتــه سـر از اعـجــاب |
| گــهـی لآلــی پــاشــد هـمـی و گــه کــافــور | گـهی حـواصـل پـوشـد همـی و گـه سـنجـاب |
| ز چــــــــرخ گــــــــردان دولـــــــاب وار آب روان | بــه گـاه و بــی گـاه آری چــنـیـن بــود دولـاب |
| ز زیـر قـطـره شـکـوفـه چــنـان نـمـایـد راسـت | کـــه از بـــلــور نــمــایــنــد صـــورت لــبـــلــاب |
| گـــل مـــورد خـــنــدان و دیــده بـــگـــشـــاده | دو طـبـع مخـتـلفش داده فعـل بـا دو سـحـاب |
| بــســان دوســت کـه یـابــد وصــال یـار عـزیـز | پـــس از فــراق دراز و پــس از عــنــا و عــذاب |
| ز لـــهــو آمــده رنــج و ز وصـــل دیــده فـــراق | لـبــان خـویـش کـنـد پــر ز خـنـده دیـده پـر آب |
| بــه بــوی نــافــه آهــوســت ســنــبــل بــویـا | بـــه روی رنــگ تـــذروســت لــالــه ســیــراب |
| از آن خجـستـه و شاه اسپـرغم هر دو شدند | یکی چـو دیده چـرخ و یکی چـو چـنگ عـقـاب |
| ز شـاخ خـویش سـمن تـافت چـو سـتـاره روز | ز بـاغ همـچـو شـب از روز شـد رمـنـده غـراب |
| هـزار دســتــان بــا فــاخــتــه گــمــان بــردنـد | کــه گــشــت بــاران در جــام لـالـه بــاده نـاب |
| بـه رسم رفتـه چـو رامشگران خـوش دستـان | یکـی بـسـاخـت کـمانچـه یکـی نواخـت ربـاب |
| چــو گـفـت بــلـبــل بــانـگ نـمـاز غـنـچـه گـل | بـسان مستان بـگشاد چشم خویش از خواب |
| بـه پـیش لـاله بـنفـشـه سـجـود کـرد چـو دید | کـه هر دو بـرگـی از لـالـه شـد یکـی مـحـراب |
| مــگــر کــه بـــود دم جــبـــرئیــل بـــاد صــبـــا | کـه هـمـچـو عـیـسـی مـریم بـزاد گـل ز تـراب |
| کنون مگر دم عیسی است بوی گل به سحر | کــه زنـده گــشــت ازو خــاطــر اولـوالــالـبــاب |
| دهـــان گـــل را کـــرده اســـت ابــــر پـــر لؤلؤ | بــه مـژده ای کـه ازو بــاز یـافـتـسـت شـبــاب |
| چـه مژده گـفـت کـه امـروز شـاه خـواهد کـرد | بـه شـادمـانی و رامش نشـاط جـام و شـراب |
| خـدایـگـان جــهـان سـیـف داد و دولـت و دیـن | بـه شـادمـانـی و رامـش مـیـان بــاغ و سـراب |
| ملک بـه اصـل و بـه آدم رسـاند نسـبـت ملک | کـراسـت از مـلـکـان در جـهان چـنین انـسـاب |
| چـه سائلست حسامش که چـون سؤال کند | نـبــاشــد او را جــز حــال بــدســگــال جــواب |
| ز بـرق و آبـسـت الـمـاس وین شـگـفـت نـگـر | کـز آب و الـمـاسـش بـرق خـاسـت روز حـراب |
| بــتــافــتــنــد بــر آتــش ســنــان و حــربــه او | گــرفـــت آتـــش از آن روز بـــاز نــیــرو و تـــاب |
| چـگـونه خـاسـت ز پـیکـان همچـو سـیمابـش | شهاب از آنکه ز سـیماب نیسـت اصل شهاب |
| تـو آن مظـفـر شـاهی که بـاز تـو شـد گه رزم | قــضــا عــدیـل عــنــان و قــدر رفــیــق رکــاب |
| چــو بــازگـردی از حـمـلـه بــاشـی آهـسـتــه | بـه گـاه حـمله کـه حـمله بـری شـوی پـرتـاب |
| بـلی تـو سـیفی و سیف این چـنین بـود دایم | کـه بــازگـردد بــه درنـگ و در رود بــه شـتــاب |
| خــدای را چـــو بـــه کــاری ارادتـــی بـــاشــد | به صنع و حکمت خویشش بسازدش اسبـاب |
| چـو کـرد خـطـبـه بـه نامـت خـطـیب بـر مـنبـر | گـشـاده کـرد بـه رحـمـت بــر آسـمـان ابــواب |
| اگــر نـه هـمـت تــو داشــتــی گــرفــتــه هـوا | بر آسمان شدی این خطبه و خطیب و خطاب |
| خـجـسـتــه بــادت نـوروز و ایـن چـنـیـن نـوروز | هــزار جــفــت شــده بـــا مــه رجـــب دریــاب |
| بــســان عــرعـر در بــوســتــان مـلـک بــبــال | بــســان خــورشـیـد از آسـمـان عـمـر بــتــاب |
| بــه طــوع و رغــبــت داده تــو را زمـانـه زمـان | بــه امــر و نـهـی نـهـاده تــو را مـلــوک رقــاب |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
