دل بــدو دادنــد تــرســایـان تــمــامخــود چــه بــاش د قـوت تــقــلـیـد عــامدر درون سـینـه مـهـرش کـاشـتـنـدنـایـب عــیـســیـش مـی پــنـداشــتــنـد…
| دل بــدو دادنــد تــرســایـان تــمــام | خــود چــه بــاش د قـوت تــقــلـیـد عــام |
| در درون سـینـه مـهـرش کـاشـتـنـد | نـایـب عــیـســیـش مـی پــنـداشــتــنـد |
| او بـسـر دجـال یـک چـشـم لـعـیـن | ای خــدا فــریـاد رس نــعــم الــمــعــیـن |
| صد هزاران دام و دانه ست ای خدا | مــا چـــو مــرغـــان حـــریــص بـــی نــوا |
| دم بـــدم مــا بــســتــه دام نــویــم | هـر یـکـی گـر بـاز و سـیـمـرغـی شـویم |
| مـی رهـانـی هـر دمـی مـا را و بـاز | ســوی دامــی مـی رویـم ای بــی نـیـاز |
| مـا دریـن انـبــار گـنـدم مـی کـنـیـم | گــنـدم جــمــع آمــده گــم مـی کــنـیـم |
| مـی نـیـنـدیـشـیـم آخـر مـا بـهـوش | کـین خـلـل در گـندمـسـت از مکـر موش |
| مـوش تــا انـبــار مـا حـفـره زدسـت | و از فــنـش انـبــار مـا ویـران شــدســت |
| اول ای جــان دفـع شــر مـوش کـن | وانـگـهـان در جــمـع گـنـدم جــوش کــن |
| بــشـنـو از اخـبــار آن صـدر الـصـدور | لـــا صـــلـــوة تـــم الـــا بــــالـــحـــضـــور |
| گـر نه موشـی دزد در انبـار ماسـت | گـنـدم اعـمـال چــل ســالـه کـجــاسـت |
| ریــزه ریــزه صـــدق هــر روزه چـــرا | جـــمــع مــی نــایــد دریــن انــبـــار مـــا |
| بــس سـتـاره آتـش از آهـن جـهـیـد | وان دل ســوزیــده پــذرفــت و کــشــیـد |
| لـیک در ظـلـمـت یکـی دزدی نـهان | مــی نـهـد انـگــشــت بــر اســتــارگــان |
| می کشد اسـتـارگان را یک بـه یک | تـــا کــه نــفـــروزد چـــراغـــی از فــلــک |
| گــر هــزاران دام بـــاشـــد در قــدم | چـون تـو بــا مـایـی نـبــاشـد هـیـچ غـم |
| چـون عـنـایـاتـت بـود بــا مـا مـقـیـم | کـــی بـــود بـــیـــمـــی از آن دزد لئیـــم |
| هـــر شـــبــــی از دام تـــن ارواح را | مـــی رهــانــی مــی کـــنــی الـــواح را |
| می رهند ارواح هر شـب زین قفس | فــارغــان نـه حــاکــم و مـحــکـوم کــس |
| شـب ز زنـدان بـی خـبــر زنـدانـیـان | شـب ز دولـت بــی خــبــر سـلـطـانـیـان |
| نـه غــم و انـدیـشــه ســود و زیـان | نــه خـــیــال ایــن فـــلـــان و آن فـــلــان |
| حـال عارف این بـود بـی خـواب هم | گـــفـــت ایـــزد هـــم رقـــود زیــن مـــرم |
| خـفـتــه از احــوال دنـیـا روز و شـب | چــون قــلــم در پــنــجــه تــقــلــیـب رب |
| آنـک او پــنــجــه نــبــیـنــد در رقــم | فــعــل پـــنــدارد بـــجــنــبـــش از قــلــم |
| شـمـه ای زین حـال عـارف وا نمـود | عــقـل را هـم خــواب حــســی در ربــود |
| رفتـه در صحرای بـی چون جانشان | روحـــشـــان آســـوده و ابــــدانـــشـــان |
| وز صــفـیـری بــاز دام انـدر کـشــی | جـــمــلـــه را در داد و در داور کـــشـــی |
| چـونـک نـور صـبــحـدم سـر بــر زنـد | کــــرکــــس زریـــن گــــردون پــــر زنــــد |
| فــالــق الــاصــبــاح اســرافــیـل وار | جــــمـــلـــه را در صــــورت آرد زان دیـــار |
| روحــهـای مـنـبــســط را تــن کــنـد | هــر تـــنــی را بـــاز آبـــســـتـــن کــنــد |
| اسـپ جـانـهـا را کـنـد عـاری ز زیـن | ســـر الـــنــوم اخ الـــمــوتـــســـت ایــن |
| لــیــک بـــهــر آنــک روز آیــنــد بـــاز | بـــر نــهــد بـــر پـــایــشـــان بـــنـــد دراز |
| تــا کـه روزش واکـشـد زان مـرغـزار | وز چــــــراگــــــاه آردش در زیـــــر بــــــار |
| کاش چـون اصحاب کهف این روح را | حــفـظ کـردی یـا چــو کـشــتــی نـوح را |
| تــا ازیـن طـوفـان بــیـداری و هـوش | وا رهـیدی این ضـمـیر و چـشـم و گـوش |
| ای بـسی اصحـاب کهف اندر جـهان | پـهـلـوی تـو پـیش تـو هـسـت این زمـان |
| یـــار بــــا او غـــار بـــا او در ســـرود | مهر بر چشمست و بر گوشت چه سود |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
