عمران حیدری آریا – تنهایی

تنـهاي تنــها در نــواي خـويشـتن
جزخود ندارم آشــناي خـويشـتن
هرشب نشستم برفراز گوش خود
اندیشه مـی بافـم بـرای خـویشتن
خود سايه كــردم برفــرازشانه ام
ازبي كسي گشـتم هماي خوبشتن
هرسونگاهـم بر نگاهـم مـي خورد
پرمـــي زنـم در لابــلاي خـوبشتن
دسـتم بگــير اي آشــناي ديگــران
چون پشت پاخوردم به پاي خويشتن
ازخودگـريـزانـم به ســوي ناكجـا
ازبس شنـيدم ناســزاي خـويشتن
هي مي زنـم فريادهابرگوش خود
بيزارم ازاين هوي وهاي خويشتن
ازخويش ميگيرم سراغ خويش را
درپيش رو هستم گـداي خويشتن
ازناكسي هابسکه خوردم بي صدا
مـي دانـم اينك باخداي خـوبشتن
خودرابه گمراهي كشاندم باخودم
ازبس نشـستـم زيـرپاي خـويشتن