هــر جــا کــشــنــد صــورت زیـبــای شــاه راخورشید سجده می کند آن جای گاه راشـمس الملوک ناصرالدین شه که صورتـشمـعـنـی نـمـود آیـت خـورشـیـد و مـاه را…
| هــر جــا کــشــنــد صــورت زیـبــای شــاه را | خورشید سجده می کند آن جای گاه را |
| شـمس الملوک ناصرالدین شه که صورتـش | مـعـنـی نـمـود آیـت خـورشـیـد و مـاه را |
| شـاهـنـشـهی کـه حـاجـب دولـت سـرای او | بــر خــســروان گــشــوده در بــارگــاه را |
| فـرمـانـدهـی کـه لـشـکـر کـشـورگـشـای او | بــرداشــتــنـد از ســر شــاهـان کـلـاه را |
| شــاهـی کـه از ســعــادت پــای مـبــارکـش | بـر چشم خود فرشتـه کشد خاک راه را |
| سروی است قد شاه که در بوستان سحاب | شـوید بـه آب چـشـمـه مـهـرش گـیاه را |
| بـر مـهـر شـاه بـاش وز کـیـنـش کـنـاره گـیـر | گـر خـوانـده ای کـتــاب ثــواب و گـنـاه را |
| جــز شــاه کــیـســت ســایـه پــایـنــده الــه | زین سـایه سـر مـپـیچ و مـرنجـان الـه را |
| در دور او نـــبـــرده فـــلـــک نـــام ظـــلـــم را | در عـــهــد او نــدیــده جـــهــان دود آه را |
| هــم حـــضـــرتـــش مـــراد دهــد نــامــراد را | هـم درگـهـش پــنـاه دهـد بــی پــنـاه را |
| هــم حــلــم او قــوام زمــیــن کــرده کــوه را | هم عـزم او بـه کـاه کشـان بـرده کـاه را |
| هـم زرفـشـانـده دامـن هـر تــنـگ دســت را | هـم گــوش داده نــامــه هـر دادخــواه را |
| گــر در شــاه وار شــود بــس عــجــب مــدار | بــر سـنـگ اگـر کـنـد ز عـنـایـت نـگـاه را |
| تــا بــســت نـقـش صــورت او صـورت آفـریـن | در هــم شــکــســت دایــره کــارگــاه را |
| تـــا در دعــای شـــاه فــروغــی قــدم زدیــم | در یــافــتــیـم فــیـض دم صــبــح گــاه را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
