بــســی بــرنــیـامــد بــریـن روزگــارکــه آزاده ســرو انــدر آمــد بـــه بـــاربـــهــار دل افـــروز پـــژمـــرده شـــددلـش را غـم و رنـج بــســپــر…
| بــســی بــرنــیـامــد بــریـن روزگــار | کــه آزاده ســرو انــدر آمــد بـــه بـــار |
| بـــهــار دل افـــروز پـــژمـــرده شـــد | دلـش را غـم و رنـج بــســپــرده شـد |
| شکم گشـت فربـه و تـن شـد گران | شــد آن ارغــوانـی رخــش زعــفــران |
| بــدو گـفـت مـادر کـه ای جــان مـام | چـه بـودت که گشتـی چـنین زرد فام |
| چـنین داد پـاسخ که من روز و شب | هـمـی بــرگـشــایـم بــه فــریـاد لـب |
| هــمــانــا زمــان آمــدســـتـــم فــراز | وزیــن بـــار بـــردن نـــیـــابـــم جـــواز |
| تو گویی به سنگستم آگنده پوست | و گـر آهنـسـت آنـکـه نـیز انـدروسـت |
| چـــنــیــن تـــا گــه زادن آمــد فـــراز | بــه خــواب و بــه آرام بـــودش نــیــاز |
| چـنان بـد که یک روز ازو رفـت هوش | از ایــوان دســتـــان بـــرآمــد خــروش |
| خـروشید سیندخـت و بـشخود روی | بـکند آن سـیه گیسـوی مشـک بـوی |
| یـکـایـک بــدســتــان رسـیـد آگـهـی | کـه پـژمـرده شـد بـرگ سـرو سـهـی |
| بـــه بـــالــیــن رودابـــه شــد زال زر | پــر از آب رخــسـار و خـسـتــه جــگـر |
| هـمـان پـر سـیمـرغـش آمـد بـه یـاد | بــخـنـدیـد و سـیـنـدخـت را مـژده داد |
| یـکـی مـجـمـر آورد و آتـش فـروخـت | وزآن پـر سـیمـرغ لـخـتـی بـسـوخـت |
| هـم انـدر زمـان تـیره گـون شـد هـوا | پـــدیــد آمـــد آن مـــرغ فـــرمـــان روا |
| چـو ابـری کـه بـارانـش مـرجـان بـود | چــه مـرجــان کــه آرایـش جــان بــود |
| بــــــرو کـــــرد زال آفــــــریـــــن دراز | ســتــودش فــراوان و بـــردش نــمــاز |
| چنین گفت بـا زال کین غم چراست | بـه چـشم هژبـر اندرون نم چـراسـت |
| کـزیـن سـرو سـیـمـیـن بـر مـاه روی | یـکــی نــره شــیـر آیـد و نــامــجــوی |
| کـه خــاک پــی او بــبــوسـد هـژبــر | نـیـارد گـذشـتـن بــه سـر بــرش ابــر |
| از آواز او چــرم جــنــگــی پـــلــنــگ | شـود چـاک چـاک و بـخـاید دو چـنـگ |
| هـــران گـــرد کـــاواز کـــوپــــال اوی | بـــبــیــنــد بـــر و بـــازوی و یــال اوی |
| ز آواز او انـــــــدر آیـــــــد ز پــــــــای | دل مــرد جــنــگــی بـــرآیــد ز جـــای |
| بــه جـای خـرد سـام سـنـگـی بــود | بـه خـشـم اندرون شـیر جـنگـی بـود |
| بـه بــالـای سـرو و بـه نـیـروی پـیـل | بـه آورد خـشـت افـگـنـد بــر دو مـیـل |
| نــیــایــد بــه گــیــتــی ز راه زهــش | بـــه فــرمــان دادار نــیــکــی دهــش |
| بـــیــاور یــکــی خــنــجـــر آبـــگــون | یــکــی مــرد بـــیــنــادل پــرفــســون |
| نخـستـین بـه می ماه را مست کن | ز دل بـیـم و انـدیـشـه را پـسـت کـن |
| بــکــافــد تــهـیـگــاه ســرو ســهـی | نــبـــاشـــد مـــر او را ز درد آگـــهــی |
| وزو بــچــه شــیــر بــیــرون کــشــد | هـمـه پــهـلـوی مـاه در خــون کـشـد |
| وز آن پـس بـدوز آن کـجـا کـرد چـاک | ز دل دور کـن تــرس و تـیـمـار و بــاک |
| گیاهی که گویمت بـا شیر و مشـک | بکوب و بکن هر سه در سایه خشک |
| بـسـاو و بــرآلـای بــر خـسـتـگـیـش | بــبـیـنـی هـمـان روز پـیـوسـتـگـیـش |
| بــدو مـال ازان پــس یـکــی پــر مـن | خــجــســتــه بــود ســایــه فــر مــن |
| تــرا زیـن ســخــن شـاد بــایـد بــدن | بــه پــیـش جــهــانــدار بــایـد شــدن |
| کـه او دادت این خـسـروانی درخـت | کـه هـر روز نـو بـشـکـفـانـدش بـخـت |
| بـدیـن کـار دل هـیـچ غـمـگـین مـدار | کــه شــاخ بــرومــنـدت آمــد بــه بــار |
| بــگـفـت و یـکـی پــر ز بــازو بــکـنـد | فــگـنـد و بــه پــرواز بــر شــد بــلـنـد |
| بـــشــد زال و آن پــر او بـــرگــرفــت | بـرفت و بـکرد آنچـه گفت ای شگفت |
| بــدان کـار نـظـاره شـد یـک جــهـان | هـمـه دیـده پـر خـون و خـسـتـه روان |
| فـرو ریخـت از مـژه سـیندخـت خـون | کــه کــودک ز پــهـلـو کـی آیـد بــرون |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
