بــاغ را گـرچــه بــرخ کـرد بــهـشـت آیـیـن گـلهـمـچــو روی تــو نـبــاشــد بــرخ رنـگـیـن گــلبـاغ در جـلوه و بـلبـل (شـده) صـاحـب تـمکینحــال دیـگـر…
بــاغ را گـرچــه بــرخ کـرد بــهـشـت آیـیـن گـل | هـمـچــو روی تــو نـبــاشــد بــرخ رنـگـیـن گــل |
بـاغ در جـلوه و بـلبـل (شـده) صـاحـب تـمکین | حــال دیـگـر شـده چــون آمـده در تــلـویـن گـل |
چـند گویم سـخـن بـاغ کـه همچـون خـارسـت | بــوسـتــان در ره عـشـاق تـو بــا چـنـدیـن گـل |
رخ تـــو آتـــش کــانــون جــمــالــســت و از آن | شـهر پـر می شـود از روی تـو در تـشـرین گـل |
جـای آنسـت کـه از گـلـشـن حـسـنت رضـوان | از پــی زیــب نــهــد بــر رخ حــورالــعــیـن گــل |
شکل موزون تو نظمی است رخت شه بـیتش | نـاظـم صـنـع بــسـی کـرده درو تــضـمـیـن گـل |
گـر تــو دسـتــور دهـی مـاه بــروبــد هـر شـب | از ســر کــوی تــو بــا مـکــنـســه پــرویـن گــل |
خویشتن را همه تن جسم خوهد چون نرگس | تــا نـظـر در رخ خــوب تــو کـنـد مـسـکـیـن گـل |
چـیسـت فردوس چـو در وی ننمایی تـو جـمال | چــه بــود بــاغ کــه او را نــکــنــد تــزیـیـن گــل |
مــن بـــدیــدار تـــو از وجـــد بـــیــارامـــم اگـــر | شـورش بــلـبــل دیـوانـه کـنـد تــســکـیـن گـل |
تـو چـنـیـن سـرو سـمـن بــار مـرو در بـسـتـان | کـز خـجــالـت نـکـنـد یـاسـمـن و نـسـریـن گـل |
ای عـروس چـمـن از پـرده خـجـلـت پـس ازیـن | روی مـنـمــای کــه در جــلــوه درآمـد ایـن گــل |
اندرین بـاغ شـکـر بـا گـل و گل بـا شـکـرسـت | چون درآیی شکری می خور و بر می چین گل |
در بـهاران ز من این دستـه گل خاص تـر است | گـر چـه نـزد هـمـه عـام اسـت بـفـروردیـن گـل |
سـیف فـرغـانی جـان داد و تـرا نیسـت غـمـی | آری از مـردن بــلـبــل نـشــود غــمـگــیـن گــل |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج