تــا فـلـک را مـیـسـر اسـت مـدارتــا زمـیـن را مــقــرر اســت قــرارتـــا کــنــد آفــتـــاب زر پـــاشــیتـــا کــنــد نــوبـــهــار نــقــاشــیتـــا …
| تــا فـلـک را مـیـسـر اسـت مـدار | تــا زمـیـن را مــقــرر اســت قــرار |
| تـــا کــنــد آفــتـــاب زر پـــاشــی | تـــا کــنــد نــوبـــهــار نــقــاشــی |
| تـــا بـــود در مـــیـــانـــه پـــرگـــار | گــردش هــفــت کــوکــب ســیـار |
| تـــا بـــود کـــایــنــات را بـــنــیــاد | تـا بــود خـاک و آب و آتـش و بــاد |
| جـم ثـانـی جـمـال دنـیـی و دیـن | خـسرو تـاج بـخـش تـخـت نشین |
| پـادشـاه جـهـان عـلـی الـاطـلـاق | سـایـه لـطـف حـق ابــواسـحــاق |
| در جــهـان شــاد و کـامـران بــادا | حــکـم او چــون قــضــا روان بــادا |
| زحــلــش کــمــتــریـنــه دربــانـی | مــشــتــری داعــی ثــنـاخــوانـی |
| از سـپــاهـش پــیـاده ای بــهـرام | آن کــه تــرک ســپــهــر دارد نــام |
| پــرتـو روی سـاقـیـش خـورشـیـد | کـفـش گـردان مـطـربـش نـاهـیـد |
| تــیـر شــاگــرد مـنـشــیـان درش | ســر نــهــاده بــر آســتــان درش |
| چــنــبــر مــاه نــعــل یــکــرانــش | کـــره چـــرخ گـــوی مـــیــدانــش |
| خـطـبـه و سـکـه عـالی از نامش | بــر جــهـانـی ز فـیـض انـعــامـش |
| رای اعــــلـــاش عــــدل ورزیـــده | کـرمـش هـرچـه دیـده بـخـشـیده |
| تــا ابــد پــادشـاه هـفـت اقـلـیـم | درگــه او پــنــاه هــفــت اقــلــیـم |
| دولــتــش در زمـان تــیـغ و قــلـم | بـازویش قـهـرمـان ظـلـم و سـتـم |
| بــنــده کــز بــنــدگــان آن درگــاه | کـمـتـرین چـاکـریسـت دولـتـخـواه |
| داشـــت انــدر دمـــاغ ســـودائی | کـه گـرش فـرصـتــی بــود جـائی |
| شـمه ای شـرح حـال عرضه کند | صــورت اخــتــلـال عــرضــه کــنـد |
| دیـد نــاگــه ظــهــیـر را در خــواب | گفت حالی بـکن بـه شعر شتـاب |
| من از این پیش بـیتکی سه چهار | گفـتـه ام زانچـه هسـت لایق کـار |
| نـســخــه آن بــرون کـن از دیـوان | وقت فرصت بـه عزم عرض رسـان |
| بـــنــده بـــر وفــق رای مــولــانــا | مــیــکــنــد بــیــتــهــای او انــهــا |
| «عـالـمـی بــرفـراز مـنـبــر گـفـت | که چـو پـیدا شـود سـرای نهفـت |
| ریـشــهـای ســفــیـد را ز گــنــاه | بـخـشـد ایـزد بـریشـهـای سـیـاه |
| بـــاز ریــش ســـیـــاه روز امـــیــد | بــاشـد انـدر پـنـاه ریـش سـفـیـد |
| مـردکـی سـرخ ریش حـاضـر بـود | چـنک در ریش زد چـو این بـشنود |
| گفت ما خود در این شمار نه ایم | در دو گـیتـی بـه هیچ کـار نـه ایم |
| بـنده آن سرخ ریش مظلوم است | کـه ز انـعـام شـاه مـحـروم اسـت |
| ملـک او تـا بـه حـشـر بـاقـی بـاد | مهر و ماهش ندیم و ساقی باد» |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
