خــاکـیـان را از فـلـک امـیـد آسـایـش خــطـاسـتآســمـان بــا ایـن جــلـالـت گـوی چــوگـان قــضــاســتپــرده خــارســت اگـر دارد گـلـی ایـن بــوسـتــان…
| خــاکـیـان را از فـلـک امـیـد آسـایـش خــطـاسـت | آســمـان بــا ایـن جــلـالـت گـوی چــوگـان قــضــاســت |
| پــرده خــارســت اگـر دارد گـلـی ایـن بــوسـتــان | نـوش ایـن غــمــخــانـه را چــاشــنـی زهـر فــنــاســت |
| سـاحـلـی گـر دارد این دریا لـب گـورسـت و بـس | هـســت اگــر کــامــی دریـن ویـرانــه کــام اژدهـاســت |
| داغ نـاسـورسـت هسـت این خـانـه را گـر روزنـی | آه جـانسـوزسـت اگـر شـمـعـی درین مـاتـم سـراسـت |
| سـخـتــی دوران بــه اربــاب سـعـادت مـی رسـد | اســتــخــوان از سـفـره ایـن سـنـگـدل رزق هـمـاســت |
| نـیـســت ســالـم دامـن پــاکـان ز دسـت انـداز او | گـرگ تــهـمـت یـوســف گـل پــیـرهـن را در قـفــاســت |
| سنگ می بـارد بـه نخـل میوه دار از شش جـهت | سـرو از بـی حـاصـلـی پـیـوسـتـه در نـشـو و نـمـاسـت |
| قرص مهر و ماه گردون را کسی نشکسته است | از دل خــود روزی مــهـمــان دریـن مـهـمــانـســراســت |
| هــر زبـــانــی کــز فــروغ صــدق دارد روشـــنــی | زنـــده زیــر خـــاک دایــم چـــون چـــراغ آســـیـــاســـت |
| تــیــربــاران قــضــا نــازل بــه مــردان مــی شــود | از نــیــســـتـــان شـــیــر را آرامــگــاه و مــتـــکــاســـت |
| هسـت اگـر آسـایشـی در زیر تـیغ و خـنجـرسـت | دیـده حــیـران قــربــانــی بــر ایـن مــعــنــی گــواســت |
| بــا قــضــای آســمــان ســودی نــدارد احــتــیـاط | بـیشـتـر افـتـد بـه چـه هـر کـس درین ره بـا عـصـاسـت |
| کــی مـســلــم مـی گــذارد زنـدگــان را روزگــار؟ | کــز ســیــه روزان ایــن مــاتـــم ســـرا آب بـــقــاســـت |
| نـیـسـت غـیـر از نـامـرادی در جــهـان خـاک مـراد | مــدعـــای هــر دو عـــالــم در دل بـــی مــدعـــاســـت |
| عـارفـانـی را کـه سـر در جـیـب فـکـرت بــرده انـد | چـون ز ره صـد چـشـم عـبـرت بـین نـهـان زیر قـبـاسـت |
| لـب گـشـودن مـی شـود مـوج خـطـر را بـال و پـر | لـنـگــر ایـن بــحــر پــرآشــوب، تــســلـیـم و رضــاســت |
| زیر گـردون مـا ز غـفـلـت شـادمـانـی مـی کـنـیم | ورنـه گـنـدم ســیـنـه چــاک از بــیـم زخــم آسـیـاســت |
| هر گـدا چـشـمـی نـبـاشـد مـسـتـحـق این نـوال | درد و مــحـــنــت نــزل خـــاص انــبـــیــا و اولــیــاســـت |
| زخــم دنــدان نــدامــت مــی رســد ســبــابــه را | از مـیـان جــمـلـه انـگـشــتــان، کـه ایـمـان را گـواســت |
| در خـور ظـرف اسـت اینجـا هر دهان را لـقـمه ای | ضــربــت تــیـغ شــهــادت طــعــمــه شــیـر خــداســت |
| نـیسـت هر نـخـجـیر لـاغـر لـایق فـتـراک عـشـق | آل تـــمـــغـــای شـــهــادت خـــاصـــه آل عـــبـــاســـت |
| کــی دلــش ســـوزد بـــه داغ دردمــنــدان دگــر؟ | چــرخ کــز لـب تــشــنـگــان او شــهـیـد کــربــلــاســت |
| آنـچــه از ظـلـم و سـتــم بــر قـرة الـعـیـن رسـول | رفـت از سـنگـین دلـان، بـر صـدق این مـعـنی گـواسـت |
| مــظــهـر انــوار ربــانــی، حــســیـن بــن عــلــی | آن کــه خــاک آســتــانـش دردمــنــدان را شــفــاســت |
| ابـــر رحـــمـــت ســـایــبـــان قـــبـــه پـــر نـــور او | روضـــه اش را از پـــر و بـــال مـــلـــایــک بـــوریــاســـت |
| دسـت خـالـی بــرنـمـی گـردد دعـا از روضـه اش | ســایــلــان را آســتــانــش کــعــبــه حــاجــت رواســت |
| در رجـب هر کس موفـق شـد بـه طـوف مرقـدش | بـــی تـــردد جـــای او در مــقــعــد صــدق خـــداســـت |
| در ره او زایــران را هـــر چـــه از نـــقـــد حـــیـــات | صــرف گــردد، بــا وجــود صــرف گــردیــدن بــجــاســت |
| چـون فتـاده است این مصیبـت ز ایران را عمر کاه | در تــلـافـی زان طـوافـش روح بــخــش و جــانـفـزاسـت |
| نـیسـت اهل بـیت را رنـگـین تـر از وی مـصـرعـی | گـر بــود بــر صــدر نـه مـعــصــوم جــای او، بــجــاســت |
| کـور اگر روشـن شـود در روضـه اش نبـود عـجـب | کـــان حـــریــم خـــاص مــالـــامــال از نــور خـــداســـت |
| بـا لب خـشـک از جـهان تـا رفت آن سـلطان دین | آب را خـــاک مـــذلـــت در دهــان زیــن مـــاجـــراســـت |
| زین مصـیبـت می کـند خـون گریه چـرخ سـنگـدل | این شـفـق نبـود که صـبـح و شـام ظـاهر بـرسـماسـت |
| عـقـده ها از مـاتـمـش روی زمین را در دل اسـت | دانــه تــســبــیــح، اشــک خــاک پــاک کــربـــلــاســت |
| در ره دیـن هـر کـه جــان خــویـش را ســازد فــدا | در گـــلـــوی تـــشـــنـــه او آب تـــیــغ آب بـــقـــاســـت |
| تــا بــدخــشـان شـد جــگـرگـاه زمـیـن از خـون او | هـر گـیـاهـی کـز زمـیـن سـر بــرزنـد لـعـلـی قـبــاسـت |
| نیسـت یک دل کز وقوع این مصـیبـت داغ نیسـت | گـریـه فـرض عـیـن هـفـتــاد و دو مـلـت زیـن عــزاســت |
| مـی دهـد غـسـل زیـارت خـلـق را در آب چـشـم | این چـنـین خـاک جـگـرسـوزی ز مـظـلـومـان کـراسـت؟ |
| بــهـر زوارش کــه مــی آیـنـد بــا چــنـدیـن امــیـد | هــر کــف خــاک از زمــیـن کــربــلــا دســت دعــاســت |
| مردگان بـا اسـب چـوبـین قـطـع این ره می کـنند | زنــدگــان را طــاقــت دوری ز درگــاهــش کــجــاســت؟ |
| از ســیـاهـی داغ ایـن مــاتــم نــمــی آیـد بــرون | این مصـیبـت هسـت بـر جـا تـا بـجـا ارض و سـمـاسـت |
| از جـگرها می کـشـد این نخـل ماتـم آب خـویش | تـا قـیـامـت زین سـبـب پـیوسـتـه در نـشـو و نـمـاسـت |
| گـر چــه از حــجــت بــود حـلـم الـهـی بــی نـیـاز | ایـن مـصـیـبــت حــجــت حــلـم گـرانـسـنـگ خــداسـت |
| قـطـره اشـکـی کـه آیـد در عـزای او بــه چــشـم | گــوشـــوار عـــرش را از پـــاکـــی گــوهــر ســـزاســـت |
| ز ایــران را چــون نــســازد پـــاک از گــرد گــنــاه؟ | شــهـپــر روح الـامـیـن جــاروب ایـن جــنـت ســراســت |
| سـبـحـه ای کـز خـاک پـاک کـربـلـا سـامان دهند | بـــی تــذکــر بـــر زبـــان رشــتــه اش ذکــر خــداســت |
| چــنـد روزی بــود اگـر مـهـر ســلـیـمـان مـعـتــبــر | تــا قــیـامـت ســجــده گـاه خــلـق مـهـر کــربــلـاســت |
| خـاک ایـن در شـو کـه پــیـش هـمـت دریـا دلـش | زایــران را پــاک کــردن از گــنــه کــمــتــر ســخــاســت |
| مــغــز ایـمــان تــازه مـی گــردد ز بــوی خــاک او | این شـمـیم جـانفـزا بـا مـشـک و بـا عـنـبـر کـجـاسـت؟ |
| زیـر ســقــف آســمـان، خــاکـی کـه از روی نـیـاز | مـی تــوان مـرد از بــرایـش، خــاک پــاک کــربــلـاســت |
| تــا شــد از قــهــر الــهــی طــعــمــه دوزخ یـزیــد | نــعـــره هــل مــن مــزیــد از آتـــش دوزخ نــخـــاســـت |
| تــکـیـه گـاهـش بــود از دوش رسـول هـاشـمـی | آن ســری کــز تــیــغ بــیــداد یــزیــد از تــن جــداســت |
| آن کـه مـی شـد پـیکـرش از بـرگ گـل نـیلـوفـری | چــاک چــاک امــروز مــانـنــد گــل از تــیـغ جــفــاســت |
| آن کــه بــود آرامـگــاهـش از کــنـار مـصــطــفــی | پـــیــکــر ســـیــمــیــن او افـــتـــاده زیــر دســـت و پـــا |
| چـرخ از انـجـم در عـزایـش دامـن پــر اشـک شـد | تـــا بـــه دامــان جـــزا گــر ابـــر خــون گــریــد رواســت |
| مـدحــش از مـا عـاجــزان صــائب بــود تــرک ادب | آن کــه مـمـدوح خــدا و مـصــطــفــی و مـرتــضــاســت |
| ســال تــاریــخ مــدیــح ایــن امــام الــمــتــقــیـن | چون نهد «جان » سر به پایش «مدح شاه کربلاست » |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
