در توصیف صفی آباد

مـی مـی چــکـد از آب و هـوای صـفـی آبــادجـامی است پـر از بـاده بـنای صفی آبـاداشـرف که بـهشـت اسـت ازو در عرق شرمبــالـا نـکـنـد ســر ز هـوای صــفــی…

مـی مـی چــکـد از آب و هـوای صـفـی آبــاد	جـامی است پـر از بـاده بـنای صفی آبـاد
اشـرف که بـهشـت اسـت ازو در عرق شرم	بــالـا نـکـنـد ســر ز هـوای صــفــی آبــاد
هـر چـنـد بـه اشـرف نـرسـد هـیچ مـقـامـی	بــالـاتــر ازان اسـت صـفـای صـفـی آبــاد
الـحــق کـه نـگـیـن خــانـه مـعـمـوره اشــرف	می خواست نگینی چو بـنای صفی آبـاد
اشــرف کـه نـکـردی بــه تــه پــا نـگـه از نـاز	چون سایه فتاده است به پای صفی آباد
بــیـمـار شـود از دم جـان بــخـش مـسـیـحـا	سـروی کـه بـرآیـد بـه هـوای صـفـی آبـاد
بـــی پــرده شــود راز نــهــانــخــانــه دلــهــا	از مـرمـر انـدیـشــه نـمـای صــفــی آبــاد
چـون پـنـجـه خـورشـیـد کـنـد خـیـره نـظـر را	دستی که شود چهره گشای صفی آبـاد
هـر چــنـد بــه مـعـراج رســانـنـد ســخــن را	بــالـاتــر ازان اســت بــنـای صــفـی آبــاد
از هـــیــچ طـــرف مـــانـــع نـــظـــاره نـــدارد	چـون عـالم اندیشـه، فـضـای صـفی آبـاد
پـــیــمــانــه ز خــود بـــاده گــلــرنــگ بـــرآرد	در انـجــمــن نـشأه فــزای صــفــی آبــاد
فــواره دریـای گــهــرخــیـز مــعــانــی اســت	هر خامه که تـر شد بـه ثـنای صفی آبـاد
شــد مـشـرق پــرویـن، نـظـر شـوخ کـواکـب	از شـمسـه خـورشـید لقـای صـفـی آبـاد
از تــخــت جــم و چــتــر پـــریــزاد دهــد یــاد	اشرف که فتاده است بـه پای صفی آبـاد
ممتـاز بـه خـوبـی اسـت ز مجـموعه اشـرف	چـون مصرع بـرجـستـه، بـنای صفی آبـاد
از سـرو گـذشـتـه اسـت کـلـه گـوشـه مـینـا	از تـــربـــیــت آب و هــوای صــفــی آبـــاد
اشــرف بــه تــه پــای پــریـزاد کــنــد خــواب	از ابــر پــریـشــان فــضــای صــفـی آبــاد
چـون غـنـچـه گـل بـاز شـود غـنـچـه پـیـکـان	در بـوم و بـر عـقـده گـشـای صـفـی آبـاد
داغ ســیـهـی مــی بــرد از نــامــه اعــمــال	از بـس کـه تـر افـتـاده هوای صـفـی آبـاد
چون سایه شد اشرف یکی از خاک نشینان	روزی کـه قـد افـراخـت لـوای صـفـی آبـاد
بـر سـیـنـه زنـد سـنـگ ازو شـیـشـه تـقـوی	هر چـند لطـیف اسـت هوای صـفـی آبـاد
طـاوس بـهشـت اسـت کـه از بـال زنـد چـتـر	تـــالــار زرانــدود بـــنــای صـــفـــی آبـــاد
زاهد کـه ز دسـتـش نـچـکـد آب ز خـشـکـی	مسـتـانه دهد جـان بـه لقای صـفی آبـاد
اشرف که در آراسـتـگی بـاغ بـهشت اسـت	یک گوشـه ندارد بـه صـفـای صـفـی آبـاد
چــون روی عــرقــنــاک نــمــایــد ز تــه زلــف	در زیــر رگ ابـــر، لــقــای صـــفــی آبـــاد
کـشـمـیر کـه خـال رخ هـنـدسـت ز سـبـزی	حـاشـا کـه شـود روی نمای صـفـی آبـاد
از فــیـض قـدوم شــه دیـن، ثــانـی عــبــاس	بــرخــلـد کـنـد نـاز، بــنـای صــفــی آبــاد
جایی که زبـان قاصر از اوصاف بـهشت است	صائب چـه تـوان گفت صفای صفی آبـاد؟