قالب شعر: غزل

خسته از شیوه‌ی آهو منشان و رمشان
مانده‌ام تا به چه تدبیر بدست آرمشان

توشه‌ی صید من از این همه ناکامیها
خود شدم رام غزالی و اسیر غمشان

در من آن پنجه‌ی تقدیر به‌جز زخم نکاشت
همچو سهراب که زخمی شده‌ی رستمشان!!

به که گویم که غم عشق مرا گوش کند
سینه‌ام می‌دَرَد از زخمه‌ی زیر و بمشان

قصه جز تلخی پر غصه‌ی عشاق نبود
شده میراث‌من از عشق همین ماتمشان

عشقِ مارا قلم از تیشه نوشتند چه‌حیف
که نشد تا که به یکباره بسوزانمشان

محمد_حسین_نظری