خانه عشق

پرستش مددی

خانهء عشق کجاست ؟
………………… کوچه ها
…………………. پنجره ها
……………………..خاطره ها
آن همه شادی و آن مـهـر و صفا

کـه می گـفـت مـادربـزرگ
دخـتـرا کــوزه بـه سـر . هـمـگی وقـتِ سـحـر
کــه مـی رفــتــنــد . بـه سـرِ چـشـمـهء آب

یا که هر قصهء شیرین و قشنگ
……………….دیگه نیست تو قصه ها

همه انگار مثلِ یک کوهِ یخی آب شدند

وقـتـی کـه پـنـجـره ها بـسـتـه شدند
……………..مرغِ انسانیت از شاخه پرید
……..دیگه هیچکس به سرِ چشمه نرفت
……………..دیگه هیچ خاطره وُ یادی نبود

هـمـه بـا هـمـدیـگـه . بـیـگـانـه شـدنـد
……………دیگه هیچ همدم و همدردی نبود
…………………دیگه تو کوچه هایِ شهرِ قشنگ
…………………………..خـبـر از مـادر و از دایـه نـبـود

خانهء عشق کجاست ؟
……………..ما چرا دور شدیم
…………….ما که بودیم گُل عشق
……………………….چرا مـنـفـور شدیم ؟!

خانهء عشق کجاست؟
………….وقت پرواز رسید
…………….وقت این رقصِ بی آواز رسید

بـایـد از خـانـهء بـی عــشــق رهـیـد
تــا بـه سـرچـشــمــهء امــیــد رسـیـد !!!

بخش شعر نیمایی | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران