حمیدرضا کاووسی – زود رنج

خوش بود دلم خدا هوای کار مرا دارد
ولی چه کنم خدا ، مگر دست من کج است؟

خواستم تسکین لحظه های خودم باشم
تسکین نشد درد مرا گوئیا بار من کج است

خواستم شکایت ببرم به درگاه کبریا
ندا بر امد که خموش زندگی پر رنج است

گذشت آنچه بر من گذشت و منم که بیخیال
آرروهای من همیشه تکه پاره و کج و معوج است

غزل سرودم برای دلم که دلم دمی وا شود
دریغا بی خیال حال من ، حمید کمی زود رنج است