اسدالله پهلوانی – ناگفته ی گفته

قلم میزنم به روی برگه های سپید
سیاه میکنم و بر سرم سپید مو دارم

نامی حتی از عشق در بین واژه هایم نیست
نه اینکه یار نیست ولی خار در گلو دارم

قلم به خون دل میزنم بجای دوات
دگر چگونه بگویم هوای او دارم

در آغوش گیرمش هر شب میان رویاها
خوشا به حالم که یاری بنفشه بو دارم

به راه دین و دلم گر کمین کند شیطان
مرا چه باکست که یاری فرشته خو دارم

تمامِ امیدِ استا برای وصل این است
اگرچه هیچ ندارم زبانِ راستگو دارم