ابیات منصوب به صائب

از حــبــاب آمـوز هـمـت را کـه بــا صــد احــتــیـاجخـــالـــی از دریـــا بـــرون آرد ســـبـــوی خـــویـــش را***خــضــر نــتــوانــد بــه آب زنــدگــ…

از حــبــاب آمـوز هـمـت را کـه بــا صــد احــتــیـاج	خـــالـــی از دریـــا بـــرون آرد ســـبـــوی خـــویـــش را
***
خــضــر نــتــوانــد بــه آب زنــدگــی از مــا خــریـد	مـــنــصـــب مــیــرابـــی ســـرچـــشـــمــه آیــیــنــه را
***
هـمـه تــن شـانـه صـفـت پــنـجـه گـیـرا شـده ام	بـــه امــیــدی کــه فـــتـــد زلــف تـــو در چـــنــگ مــرا
***
دانش آن راسـت مسـلم که بـه تـردسـتـی شرم	گـــرد خـــجـــلــت ز جـــبـــیــن پـــاک کـــنــد آیــنــه را
***
چـه حـاجـت اسـت بـه مـی لـعـل سـیررنـگ تـرا؟	نــظــر بــه پــرتــو خــورشــیـد نــیـســت ســنــگ تــرا
***
فــــزود تـــــیــــرگــــی خــــاطــــر از ایــــاغ مــــرا	بــــنـــفـــشـــه گـــل کـــنـــد از لـــالـــه چــــراغ مـــرا
***
در خــوش قــمــاشــی از بــر رو دســت بــرده ام	بــــاریـــک شـــو مـــشـــاهـــده کـــن تــــار و پــــود را
***
بــاغـبــان بــیـرون کـن ایـن گـسـتــاخ بــادآورده را	خــوش نـمـی آیـد بــه گــل ایـن هـایـهـای عــنـدلـیـب
***
عـیش در زیر فـلک بـا خـاکسـاران مشـکل اسـت	شــهــد نــتـــوان در مــیــان خـــانــه زنــبـــور ریــخــت
***
روز مــحــشــر ســرخ رویــی از خــدا دارم امــیــد	نـامــه اعــمــال مــن صــائب بــه مـهـر کــربــلــاســت
***
گـرچــه دسـت سـرو کـوتــاه اسـت از دامـان گـل	ســرو بــالـایـی کـه مـا داریـم ســر تــا پــا گـل اســت
***
آن کــه بـــی شــیــرازه دارد کــهــنــه اوراق مــرا	بـــارهــا شـــیــرازه دیــوان مــحـــشـــر کــرده اســـت
***
از رمـیـدن هـا خـیـال چــشـم آن وحــشـی غـزال	ســیـنـه تــنــگ مــرا دامــان مــحــشــر کــرده اســت
***
نـیـسـت هـر چـنـد از لـبـاس گـل جـدایی رنـگ را	جـــامــه گـــلـــرنــگ بـــر انــدام او زیــبـــنــده اســـت
***
چـشـم خـود را داده بــود از آب حـیـوان خـضـر آب	تـــا غــرور آیــیــنــه را از دســـت اســکــنــدر گــرفــت
***
چــاک در پــیــرهــن یــوســف عــقــل افــکــنــدن	چـشـمه کاری اسـت که در دسـت زلیخـای دل اسـت
***
نـیـســت ســودی کــه زیـانـش نــبــود در دنـبــال	بــار مــی بــنــدم ازان شــهــر کــه بــازاری نــیـســت
***
بـــه گــرد دامــن مــنــزل کــجــا رســی صــائب؟	چــنـیـن کــه عــزم تــرا پــای ســعــی در بــنــدســت
***
شـکـسـتـه رنگـی من بـا طـبـیب در جـنگ اسـت	عــلــاج دردســرم حـــســن صــنــدلــی رنــگ اســـت
***
تــلـاش بــیـهـده ای مـی کــنـد ســر خــورشــیـد	سـتـاده (فتـاده؟) اسـت بـلند، آستـان حـضرت دوست
***
چـــو داغ لــالــه مــرا در حـــدیــقــه هــســـتـــی	بــــه پــــاره دل و لـــخـــت جـــگـــر مـــدار گـــذشـــت
***
شــیـریـنـی نـشــاط، جــهـان را گـرفــتــه اســت	صـــبــــح از هـــوای تــــر شـــکـــر آب دیـــده اســــت
***
عــکــس رخ تـــو آیــنــه را چــون نــگــار بـــســت	بـــر گــرد شــهــر حـــســن ز آهــن حــصــار بـــســت
***
مـوجــی اســت کـه تــاج از ســر فـغــفـور ربــایـد	چــیـنـی کـه در ابــروی تــو ای تــلـخ جــبــیـن اســت
***
کــاکــل چــه گـنـه دارد، دســتــش ز قــفــا واکـن	هـر فــتــنـه کــه مـی بــیـنـم در زیـر ســرزلـف اســت
***
بـــــــه فــــــریــــــب کــــــســـــــی ز راه مــــــرو	یـــــوســــــف مــــــن، اگــــــر بــــــرادر تــــــوســــــت
***
آرزوی بـوسـه شـسـتـه اسـت از دلم پـیغـام تـلخ	زان قــنـاعــت کــرده ام از بــوســه بــا دشــنـام تــلـخ
***
از نظـر رفـتـی بـه راهت چـشـم حـیران بـاز مـانـد	آنـــقـــدر مـــرغ نــگـــه پـــر زد کـــه از پـــرواز مـــانـــد
***
تـخـم نـیـکـی را زمـیـن پـاک، اکـسـیـر بــقـاسـت	قــطــره آبــی کــه نـوشــد تــیـغ، جــوهـر مـی شــود
***
سـهـل بـاشـد بـنـد کـردن نـاخـنـی در بـیـسـتـون	پــیـش بــرق تــیـشــه مــن کــوه مــیـدان مــی دهــد
***
بـه فـریاد کـس از خـواب صـبـوحـی بـرنمی خـیزد	مــگــر بـــر دســت و پـــای آن پــریــرو آفــتــاب افــتــد
***
در آن گـلشـن کـه آید در سـخـن لعـل گـهربـارش	ز شـبــنـم آب حـسـرت غـنـچــه هـا را در دهـان گـردد
***
بهای بوسه اش سر می دهم چون زر نمی گیرد	خــیـالـی کـرده ام بــا خــویـش امـا ســر نـمـی گـیـرد
***
ز ابـرو یـک سـر و گـردن بـلـنـد افـتـاده مـژگـانـش	کــمـان پــرزور چــون افــتــد خــدنـگ او رســا بــاشــد
***
مـرغ حــســن از قـفــس خــط ســیـه تــنـگ آمـد	پــــر بـــــرآورد (و) کــــنــــون شــــوق پــــریــــدن دارد
***
آرزو خــار و خــســی نــیــســت کــه آخــر گــردد	ورنــه بـــا شــعــلــه خــوی تــو کــه بــس مــی آیــد؟
***
نــفـــس شـــمــرده زن ای بـــلــبـــل نــوا پـــرداز	کـــه رنـــگ گـــل بـــه نـــســـیــم بـــهــار بـــرخـــیــزد
***
ز بــرگ پــان لــب جــانـان عــقــیـق پــیـمــا شــد	حـنـای عـیـدمـی (ظ: مـن) از بـهـر بــوسـه پـیـدا شـد
***
شــود ســـعــادت دولــت نــصــیــب اهــل قــلــم	هـــمـــا ز کـــوچـــه ایـــن اســـتـــخـــوان بـــدر نـــرود
***
جــمـعــی کــه زیـر چــرخ شــبــی روز کــرده انـد	چــون شـمـع، دل خــنـک بــه نـسـیـم ســحــر کـنـنـد
***
تـــا شـــرم داشـــت مــنــصـــب آیــیــنــه داریــت	گـــردانـــدن لـــبــــاس تـــو تــــغـــیـــیـــر رنـــگ بــــود
***
دلـبــر چــه زود خــط بــه رخ دلـســتــان کـشــیـد	خــطــی چــنـان لـطــیـف بــه مـاهـی تــوان کــشــیـد
***
در پــــرده نـــمـــود از عـــرق شـــرم تــــلـــافـــی	در ظـــاهـــر اگـــر روی تــــو آتــــش بــــه جـــهـــان زد
***
شـد سـیه روز من از چـشم کبـود او، که هسـت	شــعــلــه نـیـلــوفــری از شــعــلــه هـا جــانـســوزتــر
***
سیه گر کرد روزم چـشم او، خـود هم کشید آخـر	مــکــافــات عــمــل را در لــبـــاس ســرمــه دیــد آخــر
***
صــائب ز فــکــرهــای گــلــوســوز مــن نــمــانــد	جـــــا در بـــــیـــــاض گـــــردن خـــــوبــــــان روزگـــــار
***
بــا بــد و نـیـک جـهـان در دشـمـنـی یـکـرو مـکـن	تـیـغ چـون خـورشـیـد تـابــان بــر هـمـه عـالـم مـکـش
***
ز شـوخـی هـا بـه بـرق نـوبـهاران نـسـبـتـی دارد	که می ریزد چو باران خون و خندان است شمشیرش
***
تــشـنـه مـعـنـی تــازه اسـت مـرا ســاغـر گـوش	نـــتـــوان کـــرد مـــرا خـــواب بـــه افـــســـانـــه خـــط
***
مـکـن بــه حـرف طـمـع تـیـره زنـدگـانـی خـویـش	کـــه روز هـــم شـــب تـــارســـت بـــر گـــدای چـــراغ
***
نـکـنـد هـیـچ یـتــیـم بــه عـسـس سـاخــتــه ای	مــی کـــنــد آنــچـــه در گــوش تـــو در ســـایــه زلــف
***
افــتــادگــی گــزیـن کــه دهـد فــیـض بــیـشــتــر	پـهـلـوی خـویـش هـر کـه نـهـد چـون سـبــو بـه خـاک
***
نفـس در سـینه بـاد خـزان می سـوخـت نومیدی	چـــراغ گـــل اگـــر مـــی بـــود در زیـــر پـــر بـــلـــبـــل
***
هر کسی چیزی ز اسبـاب جهان بـرداشتـه است	مــن هـمــیـن دل را ز اســبــاب جــهــان بــرداشــتــم
***
گــر نـبــاشــد در مــیـان روی تــو، از یـک آه گــرم	آب را در دیـــده آیـــیـــنـــه خــــاکــــســــتــــر کـــنـــم
***
درین بـستـانسرا خود را چنان صائب سبـک کردم	کــه رنــگ چــهــره گــل را گــران پــرواز مــی بــیــنــم
***
گـر چـه هر گوشـه ای از کـنج دهانش گیر اسـت	بـوسـه را چـشـم بـه جـایی اسـت کـه مـن مـی دانم
***
فـیضـی کـه گـوشـه گـیر ز عـزلـت نـیافـتـه اسـت	از گــوشـــه هــای چـــشـــم ســـیــاه تـــو یــافـــتـــم
***
اینـجـا بـه خـواب غـفـلـت و آنـجـا بـه خـواب مـرگ	چـــون مــخـــمــل دوخـــوابـــه بـــه روی نــهــالــی ام
***
لــنـگــر نــکــرده ایـم چــو گــوهـر دریـن مــحــیـط	از بـــوســتــان دهــر چــو شــبـــنــم گــذشــتــه ایــم
***
ســــالـــم از ســــنـــگـــلـــاخ تــــن بــــه کـــنـــار	بـــــا هــــمــــه شــــیــــشــــه جـــــانــــی آمــــده ام
***
بــر ســیـنـه نـعـل و داغـم بــس لـالـه و گـل مـن	تــــا کــــی نـــگـــه چــــرانـــم در بــــاغ و راغ مـــردم؟
***
اگـر ایـن رنـگ دارد خــنـده هـای شــرم بــیـزارش	گــل ایـن بــاغ خــواهــد بــر دمــاغ بــاغــبــان خــوردن
***
چـراغ زنـدگـی را مـی کـنـد مـسـتـغـنی از روغـن	زبــان خــویـش چــون خــورشــیـد بــر دیـوار مــالــیـدن
***
چـسـان در حـلقه آغوش گیرم شـوخ چـشـمی را	کـه از شـوخـی نگـین را از نگـین دان مـی کـند بـیرون
***
فـــتــــاده اســــت مـــرا کـــار بــــا خــــودآرایـــی	کـــز آب آیـــنـــه از چــــشــــم کــــرد خــــواب بــــرون
***
گر بـه این عـنوان کمان چـرخ خـواهد حـلقـه شـد	خـــنـــده ســـوفـــار گـــردد غـــنـــچـــه پـــیـــکـــان او
***
چــنــان کــه بــاده کــنــد پــشــت دار صــهـبــا را	ز خــــط پــــشــــت لــــب افــــزود نـــشــــائه لـــب او
***
افـــزود شـــوق بــــوســـه مـــرا از لـــبــــان تــــو	صـــــفـــــرای مـــــن زیــــاده شـــــد از نــــاردان تـــــو
***
مـی تــوانـد چــنـگ در فــتــراک زد خــورشــیـد را	از تــعــلـق هـر کـه چــون شــبــنـم ســبــکـبــار آمـده
***
شــمـع نـیـلـوفـر مـاتــم زده از شــعـلـه بــه ســر	ظـلـمـت انـدوخـت شـبـم بـس کـه ز هـجـران کـسـی
***
ز بـعـد مـرگ، کـسـی خـط بـه قـبـر مـا نـکـشـیـد	ز بـــهــر آن کـــه نــبـــودیــم در حـــســـاب کـــســـی