قالب شعر: غزل

نگاه ببر مغرورم، همیشه دیر می ریزد
چو آهو در دل جنگل، به دست شیر می ریزد

من از طرز سکانس تو، پر از ابهام می گردم
چرا که از نگاه تو، فقط تصویر می ریزد

شبیه ماه یک برکه، شدم من منزوی، تنها
پلنگ شعرهای من، شده دلگیر می ریزد

اگر داش آکلم دیگر، درون قصه های تو
دلم در پای آن مرجان، به یک تحقیر می ریزد

تو چنگیز سر زلفی، میان لشکر گیست
که نیشابور قلب من، به یک شمشیر می ریزد

تو شمس خوب تبریزی، منم یک قونیه دردم
چرا از جان مولانا، فقط زنجیر می ریزد؟!

کلیله دمنه ای بی شک، درون دفتر قصه
که از چشم عقاب تو، خود نخجیر می ریزد

صنوبر با چنار امشب، سخن می گفت از غصه
تن فرتوت سرو ده، شده چون پیر می ریزد

اگرچه سومناتی تو، برای قلب نادرشاه
ولی در حسرت خالت، خود کشمیر می ریزد