خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / صائب تبریزی / اشعار دیگر صائب / قسمت دوم

قسمت دوم

ز پــــــیـــــری حــــــاصـــــل مـــــن مـــــد آه اســـــتکـــه دود شـــمـــع کـــافـــوری ســـیـــاه اســــت***ظـــــرافـــــت آتـــــش افـــــروز…

ز پــــــیـــــری حــــــاصـــــل مـــــن مـــــد آه اســـــت	کـــه دود شـــمـــع کـــافـــوری ســـیـــاه اســــت
***
ظـــــرافـــــت آتـــــش افـــــروز جـــــدایــــی اســـــت	ادب آب حــــــیـــــات آشــــــنـــــایـــــی اســــــت
***
در چـــمــن روزگــار فــال شــکــفــتـــن خـــطــاســـت	اره نــخـــل حـــیــات خـــنــده دنــدان نــمــاســت
***
حــــســــن را بــــا عـــشـــق شـــان دیـــگـــرســــت	شـــمـــع بـــی پـــروانـــه تـــیـــر بـــی پـــرســـت
***
عــشــق هـر چــنــد مــجــازی اســت خــوش اســت	سـلـطـنـت گـر چـه بـه بـازی اسـت خـوش اسـت
***
حـــســـن در دوســـتـــی یــگـــانـــه خـــوش اســـت	رنــگ مــعــشــوق، عــاشــقــانــه خــوش اســت
خــشــکــی زهــد از دمــاغــم ابـــرهــای تـــر نــبـــرد	صــنــدلــی شــد آبــهــا و تــوبــه در ســر نــبـــرد
***
عــالــمــی را لــعــل او مــســت از شــراب نـاب کــرد	چـشـمـه حـیوان همین یک خـضـر را سـیراب کـرد
***
از تــراش آن خـط مـشـکـیـن جــلـوه زان رخـسـار کـرد	آب تــیـغ ایـن ســبــزه خــوابــیــده را بــیــدار کــرد
***
مـنـع مـا کـی مـی تــوان از دســتــبــوس امـروز کـرد؟	بــوسـه مـا را نـمـی بــایـســت دســت آمـوز کـرد
***
از حــیــا نــتـــوان بـــه چــشــم او نــگــاه تـــیــز کــرد	دیـگــری بــیـمــار و مـی بــایـد مــرا پــرهـیـز کــرد
***
ذات حــق را چــون تــوان در ایـن جــهـان ادراک کــرد؟	در مـکــان چــون لـامـکــانـی را تــوان ادراک کـرد؟
***
دانـــه خــــال تــــو خــــون از چــــشـــم صـــیـــاد آورد	ایــن ســپـــنــد شــوخ آتـــش را بـــه فــریــاد آورد
***
عــالــمــی از مــنــع زیــنــت خـــرم و دلــشـــاد شــد	زیـن مـدد خــرج لـبــاســی مـمـلـکــت آبــاد شــد
***
خــلـقــی از گـفــتــار بــی کـردار مـن هـشــیـار شــد	گـر چـه خـود در خـواب مـاندم عـالـمی بـیدار شـد
***
بــی تــائمـل هـر کـه در مـحــفـل سـخــن پــرداز شـد	چــون زبــان آتــشــیـن شــمــع، خــرج گــاز شــد
***
خـرد دانـسـت آن کـه جــرم خـویـش را بــیـچـاره شـد	آدم از جــــنـــت بــــرای گـــنـــدمـــی آواره شــــد
***
تـــازه رو زخـــم کـــهـــن از زخـــم هـــای تـــازه شـــد	غـنـچــه را خــمـیـازه گـل بــاعـث خــمـیـازه شــد
***
داســتـــان عــمــر طــی شــد حــرف او آخــر نــشــد	بــرگــریــزان زبـــان شــد گــفــتــگــو آخــر نــشــد
***
تـــا مــســیــحـــا رفــت از عــالــم دل خــرم نــمــانــد	ســوزنـی کــز دل بــرآرد خــار در عــالــم نـمــانــد
***
ســاده لـوحــانـی کــه رو در کــنـج عــزلـت کــرده انـد	وعــده گــاه عــالــمــی را نـام خــلــوت کــرده انـد
***
تـا نـقـاب از رخ بــرافـکـنـده اسـت در مـشـکـیـن پـرنـد	چــشـم مـجــمـر آب آورده اســت از دود ســپــنـد
***
غـیـرت خــســرو چــو خــواهـد رشـک فـرمـایـی کـنـد	یـاد شــکــر داغ شــیـریـن را نـمـک ســایـی کـنـد
***
در دل مــعـــشـــوق جـــای خـــود ادب وا مــی کــنــد	بــهـلـه از کـوتـاه دسـتـی بــر کـمـر جـا مـی کـنـد
***
آن کـه لـب بــاز از سـر رغـبــت بـه غـیـبـت مـی کـنـد	حــلـقــه ذکــر خــدا را طــوق لــعــنـت مـی کــنـد
***
مــیـکــشــان را بــاده گــلــرنـگ خــنــدان مــی کــنــد	یک گـلـابـی مـجـلـس مـا را گـلـسـتـان مـی کـنـد
***
تــکـیـه گـاه خــلـق، لـطــف حــق تــعـالـی بــس بــود	بــســتــر و بــالــیـن مــاهــی آب دریــا بــس بــود
***
دور ســـاغـــر بــــی هـــوای ابــــر پـــا در گـــل بــــود	بـــادبـــان کـــشـــتـــی مــی ابـــر دریــا دل بـــود
***
در بـــســاط آســمــان خـــشــک، هــمــت کــم بـــود	آفـــتـــابـــش کـــاســـه دریــوزه شـــبـــنـــم بـــود
***
حـــاصــل جـــمــعــیــت عــالــم پـــریــشـــانــی بـــود	بــیـشــتــر بــیـمــاری مــردم ز مــهــمــانــی بــود
***
بـــخــت بـــا مــا بـــر خــلــاف راه مــقــصــد مــی رود	پــای خـواب آلـود هـر راهـی کـه خـواهـد مـی رود
***
دیــده هــر کــس کــه از اشـــک نــدامــت تـــر شــود	راســت هـر مــژگــان او ســرو لــب کــوثــر شــود
***
هــر کـــه گـــردانـــد ز دنـــیــا روی، از مـــردان شـــود	آن بــود فـیـروز جــنـگ ایـنـجــا کـه روگـردان شـود
***
فــیــض روشــن گــوهــران از ارتـــحــال افــزون شــود	ســایـه خــورشــیــد تــابــان از زوال افــزون شــود
***
از شــراب لــالــه گــون هــمــت دوبـــالــا مــی شــود	هر که نوشـد آب این سـرچـشـمه رعنا می شـود
***
حـسـن خـط از حـلـقـه گـشـتـن هـا زیادت مـی شـود	خــط ز پــیـچ و تــاب قــلـاب مـحــبــت مـی شــود
***
در وجـــود مــا شـــراب تـــلـــخ بـــاطـــل مــی شـــود	از زمـیـن شـور مـا افـســوس حــاصـل مـی شـود
***
عـمـر اهـل دولـت از احــسـان دو چــنـدان مـی شـود	رشـتـه هسـتـی دو تـا از مـد احـسـان مـی شـود
***
آســمــان افــتــادگــان را غــمــگــســاری مـی شــود	گــردش پــرگــار مــرکــز را حــصــاری مــی شــود
***
خــون مــی را از عــروق تــاک مــی بــایــد کــشــیــد	انـتــقـام خـون خـلـق از خـاک مـی بــایـد کـشـیـد
***
ســاغـر مـی را بــه دســت مـی پــرســت مـا دهـیـد	خــونـی خــمــیـازه مــا را بــه دســت مــا دهـیـد!
***
کـجــا چــشــم بــد از دود ســپــنـدم در گـزنـد افـتــد؟	بـه بــخـت مـن گـره در کـار آتـش از سـپـنـد افـتـد
***
بــه جــز دنــدان کــز آب زنـدگــی چــون آســیـا گــردد	کــدامــیـن آســیــا دیـدی کــه از آب بــقــا گــردد؟
***
به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد	بـه جز هجـران که هر دم تـلخی او بـیشتـر گردد؟
***
چـنین از مـی گـر آن سـیب زنـخـدان لـالـه گـون گـردد	سرانگشت سهیل از زخـم دندان جـوی خون گردد
***
طــریــق کــفــر و دیـن در شــاهــراه دل یـکــی گــردد	دو راه اسـت این کـه در نزدیکـی منزل یکـی گردد
***
ز پــرگــویــی دهــان هــرزه گــویــان بـــاز مــی گــردد	خــمـوشــی ســرمـه کــوه بــلـنـد آواز مـی گـردد
***
دلــی دارم کــه از یــاد طــرب غــمــنــاک مــی گــردد	ســری دارم کـه بــر گـرد سـر فـتــراک مـی گـردد
***
بـه هر کـس آسـمـان شـد مهربـان بـیچـاره می گـردد	چـو گـل را بــاغـبــان بــنـدد کـمـر آواره مـی گـردد
***
غـــم روی زمـــیــن مـــا را غـــبـــار دل نــمــی گـــردد	کــه از گـرد یـتــیـمـی آب گـوهـر گـل نـمـی گـردد
***
بـه مـی خـشـکـی ز طـبـع زاهـدان زایـل نـمـی گـردد	بــه آب زنـدگـانـی ایـن زمـیـن قــابــل نـمـی گـردد
***
ز نـخـل خـشـک مـریـم ایـن رطـب بـر خـاک مـی بـارد	کـه فـرزنـد ســعــادتــمـنـد بــا خــود رزق مـی آرد
***
ز بـــس انــدیــشــه ســرو از قــامــت آن دلــربـــا دارد	ز طـــوق قـــمـــریـــان دایــم ز ره زیــر قـــبـــا دارد
***
مـرا از شــکـر نـه کـفـران نـعــمـت بــســتــه لـب دارد	کـه شـکـر آشـکـارا بــویـی از حــسـن طـلـب دارد
***
شـود خـونـریزتـر حـسـنـی کـه عـاشـق بـیشـتـر دارد	کـه از هـر طـوق قـمـری ســر و فـتــراک دگـر دارد
***
کـه جــز مـن مـی تــوانـد تــا مـرا گـرم ســخــن دارد؟	کـه در آیینـه طـوطـی گـفـتـگـو بـا خـویشـتـن دارد
***
بــه ظــاهـر چــیـن در ابــرو گـرچــه آن نـازآفــریـن دارد	بــه قـدر بــنـد نـی تــنـگ شـکـر در آسـتــیـن دارد
***
نــهــان در پـــرده هــر مــوی مــن آه آتـــشـــیــن دارد	رگ ابــــر بـــهـــاران بـــرق را در آســـتـــیـــن دارد
***
بـه هر رنگی که بـاشـد دل، همان صـورت جـهان گیرد	بــهــار از زردی آیـیـنــه، ســیـمــای خــزان گــیـرد
***
کـــه دارم غـــیــر خـــط تـــا از رخ او داد مــن گـــیــرد؟	بـه جـز گلچـین که خـون عندلیبـان از چـمن گیرد؟
***
مـن آن سـیلـم کـه مـنـزل پـیش راه مـن نـمـی گـیـرد	غــبــار از گــرم رفــتــاری مـرا دامـن نـمـی گــیـرد
***
بـه مـاتـم هر کـه کـام خـود ز افـغـان تـلـخ مـی سـازد	شـکـرخـواب عـدم را بـر عـزیـزان تـلـخ مـی سـازد
***
سـیه مـسـتـان غـفـلـت را فـلـک هـشـیار مـی سـازد	درشـتـان را بـه گـردش آسـیـا هـمـوار مـی سـازد
مـــژگـــان زرد، خـــانـــه بـــرانـــداز ســـیــنــه اســـت	الــمــاس در خــراش جــگــر بــی قــریـنــه اســت
***
آب حــــیـــات آتــــش رخـــســـاره هـــا مـــی اســـت	بــاد مــراد کــشــتــی مــی نــغــمــه نـی اســت
***
حــســنـت هـلــال را بــه ســر آســمـان شــکــســت	می خـواسـت چـله (را) بـنشاند، کمان شکسـت
***
رخـــســـار او مـــقـــیــد زلـــف بـــلـــنـــد نـــیــســـت	ایـن صـیـد پــیـشـه را نـظـری بــا کـمـنـد نـیـسـت
***
مــا را شــکــایــت از ســخـــن تـــلــخ یــار نــیــســت	ایـن گـوشــمـال هـیـچ کــم از گـوشــوار نـیـســت
***
مـــا را کـــنـــار و بــــوس تـــوقـــع ز یـــار نـــیـــســـت	دریــای بـــی قـــراری مـــا را کـــنـــار نـــیــســـت
***
در گــریــه بـــی رخـــت مــژه را اخــتـــیــار نــیــســت	در رشــتــه گــســســتــه گـهـر را قــرار نـیـســت
***
عـــمـــر عـــزیــز قـــابـــل ســـوز و گـــداز نـــیــســـت	ایـن رشـتــه را مـسـوز کـه چــنـدان دراز نـیـسـت
***
گــفــتــی نـمــی تــوان ز لــب دلــســتــان گــذشــت	گــر بــگــذری ز وادی جــان مــی تــوان گــذشــت
***
از داغ تــــازگــــی جــــگــــر پـــــاره پـــــاره یــــافــــت	از آفـــتـــاب، صـــبـــح حـــیـــات دوبـــاره یـــافـــت
***
از روی عــرقــنــاک تـــو خـــورشــیــد کــبـــاب اســت	آتــش ز تــمـاشـای تـو یـک چـشـم پــر آب اسـت
***
از پــــرده شــــرم تــــو دلـــم داغ و کـــبــــاب اســــت	بـر روی شـکـر گـر هـمـه شـیرسـت نـقـاب اسـت
***
تـــنــهــا نــه هــمــیــن بـــا تــو مــرا روی نــیــازســت	هـر کـس کـه تـرا دیـده بــه مـن بــر سـر نـازسـت
***
صـــد در صـــد آفـــاق، بــــیـــابــــان جـــنـــون اســـت	کـی عـقـل تـنک مـایه بـه سـامـان جـنون اسـت؟
***
دایــم دلــم از دخــل نــفــهــمــیــده غــمــیــن اســت	دخـلـی کـه مرا هسـت درین شـهر، همین اسـت
***
بــا عــشــق تــو انــدیــشــه کــونــیــن گــنــاه اســت	عــشــاق تـــرا تـــرک دو عــالــم دو گــواه اســت
***
هـر قــطــره شــبــنـم بــه چــمـن دانـه ذکـری اســت	هـر غـنـچــه دریـن بــاغ سـرزانـوی فـکـری اســت
***
هـر داغ دریـن لــالــه ســتــان خــیـمـه لـیـلـی اســت	هـر خــار بــنـی پــنـجــره شـمـع تــجــلـی اسـت
***
از رفـتــن گـل صـحــن چــمـن نـوحــه سـرایـی اسـت	هــر بــرگ خــزان آیــنــه مــرگ نــمــایــی اســت
***
بـــا خــوی ســرکــش او آتــش ســخــن پــذیــرســت	بـــا خـــط تـــازه او ریــحـــان ســیــاه پـــیــرســت
***
رنــــگ شـــــراب دارد یــــاقـــــوت درفـــــشـــــانـــــت	بــــوی امــــیــــدواری مــــی آیــــد از دهــــانــــت
***
***
تــواضــع خــصــم بــالـادســت را بــی زور مـی ســازد	بـه خـم گردیدن از خود سیل را پـل دور می سازد
***
دلـم چـون بـرگ بـیـد از حـرف بـی هـنـگـام مـی لـرزد	چـو عـقـل طـفـل بـیـنـد بــر کـنـار بــام، مـی لـرزد
***
تــبــســم کــن کـه جــان بــاده لـعــلـی قــبــا ســوزد	ز آب آتــشــیــن خــویــشــتــن یــاقــوت وا ســوزد
***
اگـر مـهـر خــمـوشـی زان لـب شـیـریـن بــیـان خـیـزد	سبـک چون پـنبـه سنگینی ز هر گوش گران خیزد
***
ز بــس گــفــتــار مــن از دل غــبــارآلــود مــی خــیـزد	چــو بــردارم قـلـم خــط غـبــار از کـلـک مـن ریـزد!
***
بــه تـمـکـیـنـی ز جـای خـویـش آن طـنـاز مـی خـیـزد	کـه مـی لـرزد عـرق بـر چـهره اش امـا نـمـی ریزد
***
زخـامـی هـر کـبــابـی اشـک خـونـیـن بـر زمـیـن ریـزد	کـبــاب دل چـو گـردد پـخـتـه اشـک آتـشـیـن ریـزد
***
ز مـاه روزه حــســن آن پــری پــیـکـر دو چــنـدان شـد	ازان مـهـر خـدایی مـاه مـن خـورشـید تـابـان شـد
***
چــه پــروا عـاشـق بــیـتــاب را از سـوخـتــن بــاشـد؟	کـه چـون پـروانـه در گـیـرد چـراغ انـجـمـن بــاشـد
***
بـزرگـان را بـه تـعـلـیـم کـسـی حـاجـت نـمـی بـاشـد	ادیـبـی اهـل دولـت را بــه از دولـت نـمـی بــاشـد
***
ز شـهـرت نـاقـص از کـامـل عـیـاران بـیـش مـی بــالـد	ز انـگـشـت اشـارت مـاه نـو بـر خـویش مـی بـالـد
***
دلـی کـز خــامـشـی روشـن شـود مـردن نـمـی دانـد	خـموشی آتـش سنگ اسـت، افسردن نمی داند
***
ز بـــی دردی پــر و بـــال طــلــب از کــار مــی مــانــد	ز پــای خــفــتــه دامــن در تــه دیـوار مــی مــانـد
***
مـزن ای ســرو بــا شــمـشــاد او لـاف از خــرام خــود	کـه رسـوایـی نـدارد تــیـغ چـوبــیـن در نـیـام خـود
***
نـگـردم چــون ســبــو غــافــل ز حــفــظ آبــروی خــود	ز غیرت دسـت خـود پـیوسـتـه دارم بـر گلوی خـود
***
گــریـبــان چــاک در گـلـشــن چــو آن طــنـاز مـی آیـد	ز شـــاخ گـــل تـــذرو رنـــگ در پـــرواز مـــی آیـــد
***
ز مـــاه نـــوگـــشـــاد عـــقـــده دلـــهـــا نـــمـــی آیــد	گــره وا کــردن از یـک نــاخــن تــنــهـا نــمــی آیـد
***
بــه قـلـب خــصــم عـاجــز تــاخــتــن از مـا نـمـی آیـد	بــه روی سـایـه تــیـغ افـراخـتــن از مـا نـمـی آیـد
***
بـــه روی نــرم، کـــار از اهــل دنــیــا بـــرنــمـــی آیــد	کـه بـی آهـن شـرار از سـنـگ خـارا بــرنـمـی آیـد
***
نــشـــاط ظـــاهــری دل را گــره از کـــار نــگــشـــایــد	دل پــیـکــان ز شــکـرخــنـده ســوفــار نـگـشــایـد
***
چـــون فـــروزان ز مـــی آن آیــنــه طـــلـــعـــت گـــردد	آب در دیـــده خــــورشــــیـــد قــــیـــامـــت گـــردد
***
ســــر مــــا گــــرم ز زور مــــی بــــی غــــش گــــردد	آســــیـــای پــــر پــــروانــــه بــــه آتــــش گــــردد
***
صـــحـــبـــت مـــردم افـــســـرده ســـکـــون مــی آرد	آب اســـتـــاده، ز پــــا رشـــتـــه بــــرون مـــی آرد
***
صــبــح وصــل اســت و مـرا حــال چــنـیـن مـی گـذرد	شــب آدیــنــه مــســتــان بـــه ازیــن مــی گــذرد
***
طـــفـــل مـــحـــبــــوبــــم اگـــر رخ ز شـــراب افـــروزد	شــــمـــع امـــیـــد مـــن از عــــالـــم آب افــــروزد
***
بـــی تـــائمــل بـــه مــقــامــی دل غـــافــل نــرســـد	هـر کــه نـشــمـرده نـهـد گـام بــه مـنـزل نـرســد
***
از ســــفــــر بــــا رخ افــــروخــــتــــه جــــانـــان آمـــد	رفـت چــون مـاه و چــو خـورشـیـد درخـشـان آمـد
***
اهــــل بـــــازار ز زهــــاد بـــــه انــــصــــافــــتـــــرنــــد	بــیـشـتـر دسـت و دهـن آب کـشـان، پـاک بــرنـد
***
پــیـش ســایـل چــه ضــرورســت بــپــا بــرخــیــزنــد؟	از ســر مــال بـــه تـــعــظــیــم گــدا بـــرخــیــزنــد
***
گـــر مـــصـــور قـــلـــم از مـــوی مـــیـــان تـــو کـــنـــد	چــه خــیـال اســت کـه تــصـویـر دهـان تــو کـنـد؟
***
اول و آخـــــــــــر الـــــــــــلـــــــــــه ازان آه بــــــــــــود	کــــــه ازو آه نــــــصــــــیـــــب دل آگــــــاه بــــــود
***
از حـــیــات آنــچـــه تـــرا صــرف بـــه طــاعــات شــود	چــون رســد وقـت، شــفــیـع هـمـه اوقـات شــود
***
حــــســــن اگـــر بــــدرقـــه شــــعــــلـــه آواز شــــود	طـــایــر حـــوصـــلـــه شـــیــدایــی پـــرواز شـــود
***
گــر چــنـیـن جــلــوه گــر آن ســرو قــبــاپــوش شــود	طــوق هــر فــاخـــتـــه خــمــیــازه آغــوش شــود
***
زود از خـــنــده بـــی مــغــز دهــن بـــســـتـــه شــود	رخـنـه بــرق بــه یـک چـشـم زدن بــسـتــه شـود
***
یــوســف از دیــدن رخــســار تــو خــودبــیــن نــشــود	کـافـرسـت آن کـه تـرا بــیـنـد و بــی دیـن نـشـود!
***
دل ســــودازده داغ تـــــو بـــــه افــــســــر نــــدهــــد	رشــتــه مــا گــره خــویــش بـــه گــوهــر نــدهــد
***
گـــــریــــه امــــروز بـــــه رنــــگ دگــــرم مــــی آیــــد	(دل) ســوخــتـــگــی از جــگــرم مــی آیــد بـــوی
***
کـیـسـت آن کـس کـه نـه بــر حــال مـســافـر گـریـد؟	چــشــم آیــیــنــه بــه دنــبــال مــســافــر گــریــد
***
مــدار خـــویــش بـــزرگـــی کـــه بـــر شـــراب نــهــاد	بــــنـــای دولــــت خــــود را بــــه روی آب نـــهـــاد
***
خــســیـس بــاده چــو نـوشــد خــســیـس تــر گــردد	کــه بــســتــگــیــش فــزایــد گــره چــو تــر گــردد
***
مــــــی مــــــدام دل لــــــالــــــه را ســـــــیــــــه دارد	خــــدا ز عــــافــــیــــت دایـــمــــی نــــگــــه دارد!
***
اگـــر نـــه اشـــک مـــرادســـت بــــر گـــلـــو گـــیـــرد	غــــبــــار خــــاطــــر مـــن مـــاه را فــــرو گـــیـــرد
***
هــمــیــن ز مــی نــه رخ بـــزم هــا نــگـــاریــن شـــد	کـز ایـن ســهـیـل، لـب بــام هـم عـقـیـقـیـن شـد
***
ز آفــتـــاب شــود خـــشــک خـــط چـــو تـــر بـــاشـــد	خـــط عـــذار تــــو هـــر روز تــــازه تــــر بــــاشـــد
***
خـــدنــگ بـــی غــرضــان را خـــطــا نــمــی بـــاشــد	ز تـــرک داعــیــه بـــهــتـــر دعــا نــمــی بـــاشــد
***
ز پــــیــــچ و تــــاب در دل بــــه مــــا فــــراز نــــشــــد	چـه حـلـقـه هـا کـه بـر ایـن در زدیـم و بــاز نـشـد
***
بــه روی لــالــه و گــل هـر کــه مــی نــمــی نـوشــد	فسرده ای است که خونش بـه خون نمی جوشد
***
پـــیــالـــه ای بـــه لـــبـــم چـــرخ آشـــنـــا نـــکـــنـــد	کــه بــخــت شــور نـمــک در شــراب مــا نـکــنــد
***
دلـــی کـــه آب شــــد از عـــشــــق بــــرقـــرار بــــود	کـــه گـــل گـــلـــاب چـــو گـــردیــد پـــایــدار بـــود
***
دل از رفـــیــق گـــرانــجـــان ز عـــمــر ســـیــر شـــود	ســفـر بــه پــای شــتــر هـر کـه کـرد پــیـر شــود
***
بــــه دســـت مـــن کـــمـــر نـــازک تـــو چـــون آیـــد؟	مـــگـــر مـــرا ز کــــف دســــت مـــو بــــرون آیـــد
***
اگــــر ز دســــت تــــهـــی، کــــام بــــرنـــمــــی آیـــد	چــگــونــه بــهـلــه بــرون زان کــمــر نــمــی آیـد؟
***
نــخــلــی کــه ســرکــشــی نــکــنــد پــایـمــال بــاد!	خــون گــل پــیــاده بــه گــلــچــیــن حــلــال بــاد!
***
ســـیــر شـــکــوفـــه عـــقــل مــرا زیــر دســـت کــرد	ایــن مــاهــتـــاب روز، مــرا شــیــرمــســـت کــرد
***
در گـلـشــنـی کـه حــســن تــو عــارض جــمـال کــرد	گـــل آب و رنــگ خـــود عـــرق انـــفـــعـــال کـــرد
***
حــسـن از حــجــاب، غـصـه و تــشـویـش مـی خــورد	شـهـبــاز چـشـم بـسـتـه دل خـویـش مـی خـورد
***
بـــا جــســم کــس بــه عــالــم بـــالــا نــمــی رســد	دجــال خــرســوار بـــه عــیــســی نــمــی رســد
***
دل از ســـفـــیــد گـــشـــتـــن مـــو نـــاامـــیــد شـــد	عـالـم سـیه بـه چـشـمـم ازین پـی سـفـیـد شـد
***
حـــســـن تـــو زیــردســـت خـــط مــشــکــبـــار شــد	ایـن مـور رفــتــه رفـتــه ســلـیـمـان شــکـار شــد
***
غــــلــــیــــان ز دودمــــان وجـــــود آشــــکــــار شــــد	عـــالـــم پــــر از ســـتـــاره دنـــبــــالـــه دار شـــد
***
از اخــــــتــــــیـــــار دم دل گـــــمـــــراه مـــــی زنـــــد	ایـن قــلــب، زر بــه نــام شــهـنــشــاه مــی زنــد
***
گــر چـــه در ظــاهــر بـــه زه دارم کــمــان اخـــتـــیــار	چـون رگ سـنـگ اسـت در دسـتـم عـنـان اخـتـیار
***
تــیــشــه مــن چــون زنــد دامــان جــرائت بــر کــمــر	هـر رگ ســنـگــی شــود انـگــشــت زنـهـار دگــر
***
گــــر بــــاغــــبــــان زکــــات زر گــــل بــــرون کــــنـــد	بـــاد خـــزان طـــراوت گـــلـــشـــن فـــزون کـــنــد
***
اشــکــم هـمــیـشــه خــون بــه دل آســتــیـن کــنــد	هـر طــفــل را کــه روی دهـی ایـن چــنـیـن کــنـد
***
خـــــوبـــــان اگـــــر چـــــه زبـــــده اولــــاد آدمــــنــــد	چـــون خـــط بــــرآورنـــد پـــریـــزاد عـــالـــمـــنـــد
***
روشـــنــدلــان کـــه قـــبـــلــه خـــود روی او کـــنــنــد	در هـــر نـــظـــر دو عـــیــد ز ابـــروی او کـــنـــنـــد
***
در حــفــظ آن کــســی کــه ز مـی بــی خــبــر شــود	هـــر بـــرگ تـــاک، دســـت دعـــای دگـــر شـــود
***
بـــیــداد آســـمــان چـــه خـــیــال اســـت کــم شــود	زور کــمــان حــلــقــه مــحــال اســت کــم شــود
***
از بـــاده چـــون عــقــیــق تـــو ســیــراب مــی شــود	گــوهــر در آب خــود چـــو شــکــر آب مــی شــود
***
از خــود گــســســتــه، بــار بــه دنــیــا نــمــی شــود	مــریـم گــران ز حــمــل مــســیـحــا نـمـی شــود
***
از بـــانــگ نــی دلــی کــه جـــراحـــت نــمــی شــود	بـــیــدار از نــســـیــم قـــیــامـــت نــمـــی شـــود
***
از تــــاج بــــاج خــــواه فــــریـــدون حــــذر کــــنــــیـــد	از کــــاســــه گـــدایـــی وارون حــــذر کــــنـــیـــد
***
تــــقـــصـــیـــر مـــیـــانـــش ز خـــم و پــــیـــچ نـــدارد	حــرفــی اســت کــه گــویـنــد الــف هــیـچ نــدارد
***
حــــاشــــا کـــه طـــلـــبــــکـــار حــــق آرام پــــذیـــرد	ایــن راه نــه راهــی اســت کــه انــجــام پـــذیــرد
***
جـــز ســـرکـــشـــی از آدم بـــی درد چـــه خـــیــزد؟	از خــاک فــرومــایــه بـــه جــز گــرد چــه خــیــزد؟
***
از شـهـد جــهـان جــز غـم و تــشـویـش چــه خـیـزد؟	از زاده زنـــبـــور بـــه جـــز نــیــش چـــه خـــیــزد؟
***
از مـــوی چــــو کـــافـــور دلـــم بــــیـــت حـــزن شـــد	ســررشــتــه خــوشـحــالـی مـن تــار کـفـن شـد
***
تــــا گـــوهـــر ذات تـــو نـــهـــان زیـــر زمـــیـــن شـــد	گــردون چــو نـگـیـن خــانـه افــتــاده نـگـیـن شــد
***
مـــی خــــورد و فـــروزان شـــد و از شـــرم بــــرآمـــد	یـــاقــــوت لــــب یـــار عــــجــــب نـــرم بــــرآمـــد
***
کـــــی در تـــــن خـــــاکـــــی دل آگــــاه گــــذارنــــد؟	یـوســف نـه عــزیـزی اســت کـه در چــاه گـذارنـد
***
طـــول امـــر از دل چــــه خــــیـــال اســـت بــــرآیـــد؟	ایـن ریــشــه ازیـن خــاک مــحــال اســت بــرآیــد
***
زنــــگ از دل مــــا آن خـــــط شـــــبـــــرنــــگ زدایــــد	زنـــگـــار کـــه دیـــده اســـت ز دل زنـــگ زدایـــد؟
***
خــــط در دل روشــــن گــــهــــران مــــهــــر فــــزایـــد	در آیــنــه هــا نــقــش نــگــیــن راســت نــمــایــد
***
در کــســـوت فـــقــر آن رخ چـــون مــاه بـــبـــیــنــیــد	در زیـــر کـــلـــاه نـــمـــدی مـــاه بــــبــــیـــنـــیـــد
***
در صـــیــدگـــاه دنـــیــا هـــر کـــس کـــه هــوش دارد	جــز عـبــرت آنـچــه بــاشــد صـیـد حــرم شـمـارد
***
تــا خــط دمــیــد بـــا مــن دلــدار هــم ســخــن شــد	خـــط غـــبـــار جـــانــان خـــاک مـــراد مــن شـــد
***
دل ز مـــــــن خــــــــال یـــــــار مـــــــی گـــــــیـــــــرد	حـــــق بـــــه مــــرکـــــز قـــــرار مــــی گــــیــــرد
***
هـــیـــچ شـــریــفـــی خـــســـیــس رای نـــبـــاشـــد	آتــــــش یـــــاقـــــوت ژاژخـــــای نـــــبــــــاشـــــد
***
خـــســیــس از هــنــرپـــیــشــگــان عــیــب بـــیــنــد	مــگــس بـــیــشــتـــر بـــر جــراحــت نــشــیــنــد
***
از نـــمـــدپــــوشـــان زبــــان طـــعـــن را کـــوتــــاه دار	کــز نـمــد ســالــم نـمــی آیـد بــرون دنــدان مــار
***
گـل گـلـاب از هـرزه خـنـدی شـد دریـن نـیـلـی حـصـار	خــنـده بــیـجــاســت بــرق گــریـه بــی اخــتــیـار
***
شـــد فــزون در دور خـــط کــیــفــیــت لــبـــهــای یــار	نشائه می بخشد دو بالا، می چو گردد پشت دار
***
پــوچ گــو را بـــر ســر گــفــتــار بـــی حــاصــل مــیــار	پــنـبــه زنـهـار از ســر مــیـنـای خــالــی بــرمــدار