علی بیگی – گر

در طلبت ای همه اندیشه ام
سوخته شد جوهره و ریشه ام
چشم زدم بر هم و دیدم پی ات
تا ته صحرای جنون تاختم

عشق به تو آتش نمرود شد
شور جوانی به خدا دود شد
گُر زده عمرم ز همان روز که
بارقه اش را به دل انداختم

گر چه من از شعله ی تو سوختم
دم نزدم لب به لبم دوختم
هیچ بجز خاکه ای از دل نماند
باز همان را به تو پرداختم

ضَجه زدم پشت سرت نور دل
رفتی و رفته همه جانم به گل
این همه تعذیب کشیدم ولی
ساز جدایی ز تو نَنواختم

بعد تو هرچند که دل زنده است
از همه چیز و همه کس کنده است
خبط خودم بود نگارم که من
کینه و بغض ات همه نشناختم

گفته شود در همه ی قصه ها
درد ((علی)) دمخور بر غصه ها
قصه ام عشقم همه اینطور شد
هر قدمم سوختم و ساختم