گرفت خـشم ز بـستـان سرخـری و بـرون شدچـو زشـت بـود بـه صورت بـه خـوی زشت فزون شدچون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شدچـو قـازغـان تــهـی بــد بــه کـ…
| گرفت خـشم ز بـستـان سرخـری و بـرون شد | چـو زشـت بـود بـه صورت بـه خـوی زشت فزون شد |
| چون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شد | چـو قـازغـان تــهـی بــد بــه کـنـج خـانـه نـگـون شـد |
| چـو ژیـوه بـود بـه جـنـبـش نـبـود زنـده اصـلـی | نـمـود جــنـبــش عــاریـه بــازرفــت و ســکــون شــد |
| نـیافـت صـیقـل احـمـد ز کـفـر بـولـهـب ار چـه | ز سـرکـشـی و ز مـکـرش دلـش قـنـیـنـه خـون شـد |
| فـروکـشــم بــه نـمـد در چــو آیـنـه رخ فـکـرت | چــو آیـنـه بــنـمـایـم کـی رام شـد کـی حــرون شـد |
| مـنـم کـه هـجـو نـگـویـم بـجـز خـواطـر خـود را | که خـاطـرم نفـسـی عـقل گشـت و گاه جـنون شـد |
| مرا درونه تـو شهری جـدا شـمر بـه سـر خـود | بـه آب و گل نشـد آن شـهر من بـه کـن فـیکون شـد |
| ســخــن نـدارم بــا نـیـک و بــد مـن از بــیـرون | که آن چه کرد و کجا رفت و این ز وسوسه چون شد |
| خموش کن که هجا را بـه خود کشد دل نادان | هـمـیـشــه بــود نـظــرهـای کـژنـگـر نـه کـنـون شــد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
