دی بــنـواخــت یـار مــن بــنــده غــم رســیـده راداد ز خویش چـاشنی جـان ستـم چشیده راهـوش فــزود هـوش را حــلــقــه نـمـود گــوش راجـــوش نــمــود نـ…
| دی بــنـواخــت یـار مــن بــنــده غــم رســیـده را | داد ز خویش چـاشنی جـان ستـم چشیده را |
| هـوش فــزود هـوش را حــلــقــه نـمـود گــوش را | جـــوش نــمــود نــوش را نــور فــزود دیــده را |
| گـفـت کـه ای نـزار مـن خـسـتـه و تـرسـگـار مـن | مـن نـفـروشـم از کـرم بــنـده خـودخــریـده را |
| بـین که چه داد می کند بـین چه گشاد می کند | یوسـف یـاد مـی کـنـد عـاشـق کـف بـریده را |
| داشـت مـرا چـو جـان خـود رفـت ز من گـمـان بـد | بــر کـتــفـم نـهـاد او خــلـعــت نـورســیـده را |
| عاجز و بـی کسم مبـین اشک چو اطلسم مبـین | در تـن من کشـیده بـین اطـلس زرکشـیده را |
| هر که بود در این طلب بس عجبست و بوالعجب | صـد طربـسـت در طرب جـان ز خـود رهیده را |
| چــاشــنـی جــنـون او خــوشــتــر یـا فـســون او | چـونک نهفتـه لب گزد خـسـتـه غـم گزیده را |
| وعـده دهـد بــه یـار خـود گـل دهـد از کـنـار خـود | پـر کـنـد از خـمـار خـود دیده خـون چـکـیده را |
| کــحــل نـظــر در او نـهـد دســت کـرم بــر او زنـد | سـینه بـسـوزد از حـسـد این فلک خـمیده را |
| جام می الست خود خویش دهد بـه سمت خود | طـبــل زنـد بـه دسـت خـود بــاز دل پـریـده را |
| بــهـر خـدای را خـمـش خـوی سـکـوت را مـکـش | چون که عصیده می رسد کوته کن قصیده را |
| مـفـتــعــلـن مـفــاعــلـن مـفـتــعــلـن مـفـاعــلـن | در مـگـشـا و کـم نـمـا گـلـشـن نـورسـیده را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
