دهــقـــان فـــصـــیــح پـــارســـی زاداز حــال عــرب چــنــیـن کــنــد یـادکـــان پـــیــر پـــســـر بـــه بـــاد دادهیــعـــقــوب ز یــوســـف اوفـــ…
| دهــقـــان فـــصـــیــح پـــارســـی زاد | از حــال عــرب چــنــیـن کــنــد یـاد |
| کـــان پـــیــر پـــســـر بـــه بـــاد داده | یــعـــقــوب ز یــوســـف اوفـــتـــاده |
| چــون مــجــنــون را رمــیــده دل دیـد | ز آرامـــش او امـــیـــد بــــبــــریـــد |
| آهـی بــه شــکـنـجــه درج مـی کـرد | عـمـری بــه امـیـد خــرج مـی کـرد |
| نــاســود ز چـــاره بـــاز جـــســـتـــن | زنـگـی خـتـنـی نـشـد بـشـسـتـن |
| بـــســیــار دویــد و مــال پـــرداخـــت | اقــبــال بــر او نــظــر نــیـنــداخــت |
| زان درد رســیــده گــشــت نــومــیـد | کــامــیـد بــهـی نـداشــت جــاویـد |
| در گوشه نشست و سـاخـت تـوشه | تــا کـی رســدش چــهـار گـوشــه |
| پـــیــری و ضـــعـــیــفــی و زبـــونــی | کــردش بــه رحــیـل رهـنــمــونــی |
| تــنــگ آمــد از ایـن ســراچــه تــنــگ | شـد نـای گـلـوش چـون دم چـنـگ |
| تــرســیــد کــاجــل بـــه ســر درآیــد | بـــیــگـــانــه کـــســـی ز در درآیــد |
| بـــگــرفــت عــصــا چـــو نــاتـــوانــان | بـــرداشــت تــنــی دو از جــوانــان |
| شـد بــاز بــه جــســتــجــوی فـرزنـد | بــر هـر چـه کـنـد خـدای خـرسـنـد |
| بــرگـشــت بــه گـرد کــوه و صــحــرا | در ریـگ ســیـاه و دشــت خــضــرا |
| مــی زد بــه امــیــد دســت و پــائی | از وی اثـــــری نـــــدیــــد جـــــائی |
| تــا عــاقــبــتــش یـکــی نـشــان داد | کـانـک بــه فــلـان عــقــوبــت آبــاد |
| جــائی و چـه جــای از ایـن مـغـاکـی | مـــانـــنـــده گـــور هــولـــنـــاکـــی |
| چــون ابــر سـیـاه زشـت و نـاخــوش | چــون نـفــت ســپــیـد کـان آتــش |
| ره پــیــش گــرفــت پــیــر مــظــلــوم | یـــک روزه دویـــد تـــا بـــدان بـــوم |
| دیدش نه چـنانکه دیده می خواست | کـان دید دلـش ز جـای بـرخـاسـت |
| بــی شــخــص رونــده دیــد جــانــی | در پـوسـت کـشـیده اسـتـخـوانـی |
| آواره ای از جــــهـــان هـــســــتــــی | مـــتـــواری راه بـــت پـــرســـتـــی |
| جــونــی بــه خــیــال بـــاز بــســتــه | مـــوئی ز دهــان مـــرگ رســـتـــه |
| بـــر روی زمـــیــن ز ســـگ دوان تـــر | وز زیــر زمـــیــنـــیــان نـــهــان تـــر |
| دیــگ جـــســـدش زجـــوش رفــتـــه | افــتـــاده ز پـــای و هــوش رفــتــه |
| مـــانـــنـــده مـــارپـــیـــچ بـــر پـــیــچ | پـیـچـیده سـر از کـلـاه و سـر پـیـچ |
| از چـــــرم ددان بـــــه دســـــت واری | بـــر نــاف کــشــیــده چـــون ازاری |
| آهـســتــه فـراز رفـت و بــنـشـسـت | مـالـیـد بـه رفـق بـر سـرش دسـت |
| خــون جــگــر از جــگـر بــرانـگـیـخــت | هم بـر جـگـر از جـگر همی ریخـت |
| مــجــنـون چــو گــشــاد دیـده را بــاز | شـخـصـی بـر خـویش دید دمسـاز |
| در روی پــــدر نـــظــــاره مـــی کـــرد | نـشـنـاخـت و ز او کـنـاره مـی کـرد |
| آن کـــو خـــود راکـــنـــد فـــرامـــوش | یــاد دگــران کـــجـــا کــنــد گــوش |
| گفتـا چـه کسـی ز من چـه خـواهی | ای مــن رهــی تــو از چــه راهــی |
| گـــفـــتـــا پــــدر تـــوام بــــدیـــن روز | جــویــان تـــو بـــا دل جـــگــرســوز |
| مجـنون چـو شناختـش که او کیست | در وی اوفـــتـــاد و بـــگــریــســـت |
| از هـر دو ســرشـک دیـده بــگـشــاد | ایـن بـوسـه بــدان و آن بــدیـن داد |
| کـــــردنـــــد ز روی بــــــی قـــــراری | بـــر خــود بـــه هــزار نــوحــه زاری |
| چـون چـشـم پــدر ز گـریـه پــرداخـت | سـر تـا قـدمـش نـظـر بــرانـداخـت |
| دیـدش چــو بــرهـنــگــان مــحــشــر | هـم پـای بـرهنـه مـانـده هـم سـر |
| از عــیــبـــه گــشــاد کــوتـــی نــغــز | پــوشــیــد در او ز پـــای تــا مــغــز |
| در هــیــکـــل او کـــشـــیــد جـــامــه | از غــایــت کــفــش تـــا عــمــامــه |
| از هــر مــثـــلـــی کـــه یــاد بـــودش | پــنــدی پـــدرانــه مــی نــمــودش |
| کـای جـان پـدر نـه جـای خـوابــسـت | کـایـام دو اسـبــه در شـتــابــسـت |
| زیـن ره کـه گـیـاش تــیـغ تـیـز اسـت | بـگـریـز کـه مـصـلـحـت گـریز اسـت |
| در زخــم چــنـیـن نــشــانـه گــاهـی | سـالـیت نـشـسـتـه گـیر و مـاهی |
| تــــیــــری زده چــــرخ بــــی مــــدارا | خــون ریــخـــتـــه از تـــو آشــکــارا |
| روزی دو ســه پــی فـشــرده گـیـرت | افـــتـــاده ز پـــای و مــرده گــیــرت |
| در مــــرداری ز گــــرگ تــــا شــــیـــر | کــرده دد و دام را شــکــم ســـیــر |
| بــهـتــر سـگ شـهـر خــویـش بــودن | تـــــا دل غــــریــــبـــــی آزمــــودن |
| چـــنـــدانـــکـــه دویــد پـــی دویــدی | جـــائی نــرســـیــدی و رســیــدی |
| رنــــجــــیـــده شــــدن نـــه رای دارد | بــا رنــج کــشــی کــه پــای دارد؟ |
| آن رودکـــده کـــه جــــای آبــــســـت | از سـیل نگـر کـه چـون خـرابـسـت |
| وان کـــوه کــه ســـیــل ازان گــریــزد | در زلــزلـه بــیـن کــه چــون بــریـزد |
| زیـنـسـان کـه تــو زخـم رنـج بــیـنـی | فــرســوده شــوی گــر آهـنــیـنـی |
| از تـــوســـنــی تـــو پـــر شـــد ایــام | روزی دو ســـه رام شـــو بـــیــارام |
| ســر رفــت و هــنــوز بــد لــکــامــی | دل سـوخـتــه شـد هـنـوز خــامـی |
| ســاکـن شــو از ایـن جــمـازه رانـدن | بـــا یـــاوگـــیـــان فـــرس دوانـــدن |
| گـــه مــشـــرف دیــو خـــانــه بـــودن | گــــه دیـــوچــــه زمـــانـــه بــــودن |
| صــابــر شــو و پــایـدار و بــشــکـیـب | خــود را بــه دمــی دروغ بــفــریـب |
| خوش بـاش به عشوه گرچه بادست | بـس عاقل کو بـه عشوه شادست |
| گـر عـشــوه بــود دروغ و گـر راســت | آخـــر نــفــســی تـــوانــد آراســت |
| بــه گــر نــفــســیــت خــوش بــرآیـد | تـــا خــود نــفــس دگــر چــه زایــد |
| هر خـوشـدلیی کـه آن نه حـالیسـت | از تــکــیـه اعــتــمـاد خــالــیـســت |
| بــس گــنــدم کــان ذخــیـره کــردنــد | زان جــو کــه زدنـد جــو نـخــوردنـد |
| امــروز کــه روز عــمــر بـــرجــاســت | مـی بــایـد کـرد کـار خــود راســت |
| فـــردا کــه اجـــل عـــنــان بـــگــیــرد | عــذر تـــو جــهــان کــجــا پـــذیــرد |
| شـربــت نـه ز خـاص خـویـشـت آرنـد | هــم پــرده تــوبــه پــیـشــت آرنــد |
| آن پــوشــد زن کـه رشــتــه بــاشــد | مـرد آن درود کـه کـشــتــه بــاشـد |
| امــروز بـــخـــور جـــهــد مــی ســـوز | تــا بــوی خــوشـیـت بــاشـد آنـروز |
| پــیـشـیـنـه عـیـار مـرگ مـی ســنـج | تــا مــرگ رســد نــبــاشــدت رنــج |
| از پــنـجــه مـرگ جــان کـســی بــرد | کـو پـیـش ز مـرگ خـویشـتـن مـرد |
| هر سر که به وقت خویش پیشست | سـیـلـی زده قـفـای خـویـشـسـت |
| وآن لـب کــه در آن ســفــر بــخــنـدد | از پــخـتــه خـویـش تــوشـه بــنـدد |
| مـیـدان تـو بـی کـسـسـت بـنـشـین | شوریده سری بـس است بـنشین |
| آرام دلــــی اســـــت هــــردمــــی را | پــایـانــی هـســت هـر غــمــی را |
| سـگ را وطـن و تـو را وطـن نـیـسـت | تـو آدمـیی در این سـخـن نـیـسـت |
| گـــر آدمـــیـــی چـــو آدمـــی بـــاش | ور دیــو چـــو دیــو در زمــی بـــاش |
| غــولـی کـه بــســیـچ در زمـی کــرد | خــود را بــه تــکـلـیـف آدمـی کــرد |
| تـــو آدمـــیــی بـــدیــن شـــریــفـــی | بــا غــول چــرا کــنــی حــریــفــی |
| روزی دو کــه بـــا تــو هــمــعــنــانــم | خــالــی مــشــو از رکــاب جــانــم |
| جــنـس تــو مـنـم حـریـف مـن بــاش | تــسـکـیـن دل ضـعـیـف مـن بــاش |
| امـشـب چــو عـنـان ز مـن بــتــابــی | فــردا کــه طــلــب کــنـی نـیـابــی |
| گـر بـر تـو از این سـخـن گـرانـیـسـت | ایـن هـم ز قـضـای آسـمـانـیـسـت |
| نــزدیــک رســـیــد کـــار مــی ســـاز | بـــا گـــردش روزگـــار مـــی ســـاز |
| خـوش زی تـو کـه مـن ورق نـوشـتـم | می خـور تـو که من خـراب گشتـم |
| مــن مـی گــذرم تــو در امــان بــاش | غـم کـشـت مرا تـو شـادمان بـاش |
| افـــــتـــــاد بـــــر آفــــتـــــاب گــــردم | نــــزدیـــک شــــد آفــــتــــاب زردم |
| روزم بــه شـب آمـد ای ســحــرهـان | جـانـم بــه لـب آمـد ای پـسـرهـان |
| ای جـــان پـــدر بـــیــا و بـــشــتـــاب | تـــا جـــان پـــدر نــرفـــتـــه دریــاب |
| زان پــیــش کــه مــن درآیــم از پــای | در خــانـه خـویـش گـرم کـن جــای |
| آواز رحـــــــیــــــل دادم ایــــــنـــــــک | در کـــوچـــگــه اوفـــتـــادم ایــنــک |
| تــرســم کـه بــه کـوچ رانـده بــاشـم | آیـی تــو و مــن نـمــانــده بــاشــم |
| ســر بــر سـر خــاک مـن بــه مـالـی | نـالــی ز فــراق و ســخــت نـالــی |
| گـر خــود نـفـســت چــو دود بــاشـد | زان دود مــرا چـــه ســود بـــاشــد |
| ور تـــاب غــمــت جــهــان بـــســوزد | کــی چــهــره بــخــت مــن فــروزد |
| *** | |
| چـــون پـــنــد پـــدر شــنــود فــرزنــد | می خواست که دل نهد بـر آن پـند |
| روزی دو بــه چــابــکــی شــکــیــبــد | پـــا در کـــشـــد و پـــدر فـــریــبـــد |
| چـون تـوبـه عـشـق مـس سـگـالـیـد | عـشـق آمـد و گـوش تـوبـه مـالـید |
| گــفــت ای نـفــس تــو جــان فــزایـم | انــدیــشـــه تـــو گــره گــشـــایــم |
| مــولــای نــصــیــحــت تــو هــوشــم | در حــلــقــه بــنــدگــیـت گــوشــم |
| پــنــد تــو چــراغ جــان فــروزیـســت | نـشـنـیـدن مـن ز تــنـگ روزیـسـت |
| فــرمــان تـــو کــردنــی اســت دانــم | کــوشــم کـه کــنـم نـمـی تــوانـم |
| بــر مـن ز خــرد چــه ســکـه بــنـدی | بــر ســکـه کــار مـن چــه خــنـدی |
| در خـــاطــر مــن کــه عــشـــق ورزد | عــالــم هــمــه حــبــه ای نــیــرزد |
| بـخـتـم نـه چـنـان بـه بــاد داد اسـت | کـز هـیـچ شـنـیـده ایـم یـاد اسـت |
| هــر یــاد کـــه بـــود رفـــت بـــر بـــاد | جــز فــرمــشــیـم نـمــانـد بــر یـاد |
| امــروز مــگــو چـــه خــورده ای دوش | کـان خـود سـخـنـی بـود فـرامـوش |
| گـــر زآنـــچـــه رود در ایــن زمـــانـــم | پـرسـی کـه چـه مـی کـنی نـدانم |
| دانــم پـــدری تـــو مــن غـــلـــامـــت | واگـاه نـیـم کــه چــیـســت نـامـت |
| تـــنــهــا نــه پـــدر ز یــاد مــن رفـــت | خــود یـاد مــن از نـهـاد مــن رفــت |
| در خـودم غـلـطـم کـه مـن چـه نامـم | مـعـشــوقـم و عــاشــقـم کـدامـم |
| چــون بــرق دلـم ز گـرمـی افـروخـت | دلـگـرمی مـن وجـود مـن سـوخـت |
| چــون مــن بــه کــریـچــه و گــیــائی | قـــانـــع شـــده ام ز هـــر ابــــائی |
| پـــــنـــــدارم کـــــاســـــیــــای دوران | پــرداخــتــه گـشـت از آب و از نـان |
| در وحـشـت خـویش گـشـتـه ام گـم | وحـــشـــی نــزیــد مــیــان مـــردم |
| بــا وحــش کـســی کـه انـس گـیـرد | هــم عــادت وحــشــیــان پـــذیــرد |
| چـــون خـــربـــزه مـــگـــس گـــزیــده | بــه گــر شــوم از شــکــم بــریــده |
| تــرســم کــه ز مـن بــرآیـد ایـن گــرد | در جــمـلــه بــوســتــان رســد درد |
| بــه کــابــلــه را ز طــفــل پــوشــنــد | تــا خــون بــجــوش را نـخــوشــنـد |
| مــایــل بـــه خـــرابـــی اســت رایــم | آن بــه کـه خــراب گـشــت جــایـم |
| کـــم گـــیــر ز مــزرعـــت گــیــاهــی | گــو در عــدم افــت خـــاک راهــی |
| یـک حـرف مـگـیـر از آنـچــه خـوانـدی | پــنــدار کــه نـطــفــه ای نــرانــدی |
| گــوری بــکــن و بــر او بــنــه دســت | پـنـدار کـه مـرد عـاشـقـی مـسـت |
| زانـکـس نـتــوان صـلـاح درخــواســت | کـز وی قــلـم صــلـاح بــرخــاســت |
| گـفـتــی کـه ره رحــیـل پــیـشـسـت | وین گم شده در رحیل خویشست |
| تـــا رحـــلــت تـــو خـــزان مــن بـــود | آن تــــو نــــدانــــم آن مــــن بــــود |
| بـــر مـــرگ تـــو زنـــده اشـــک ریــزد | مـن مــرده ز مـرده ای چــه خــیـزد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
